بنظرم اینکه بخای کسی رو از روی ظاهر قضاوت کنی درست نیست. در واقع وقتی شخصی رو برای اولین بار میبینیم اولین چیزی که مغز آنالیز میکنه ظاهر اون شخصه،... و بقول راوی شازده کوچولو معیار ما برای شخصیت شناسی هر کس متر و اندازه گیری، مقیاس و غیره هستش.
مثلا میگیم اون شخص چاقه یا لاغره یا ظاهر متفاوتی داره و چند جنسیتی هستش ...
حالا وقتی تعجب میکنم که یه نفر شروع میکنه عیب و ایرادات ظاهر یه نفر رو شمردن یا بدتر از اون میره رک بهش میگه وای چقدر چاقی یا بینیت چرا درازه، چقدر جوش زدی، چرا قدت کوتاهه وچرت و پرتای دیگه. مگه اون فرد خودش نمیدونه چاقه یا چه ایرادای ظاهری داره؟ مگه خودش آینه نداره؟؟؟
بنظرم ما خودمون بیشتر و بهتر از هر کس ایرادای ظاهری خودمون رو میدونیم و هر کس به نوعی با ظاهر خودش درگیره و تلاش میکنه از لحاظ ظاهری بهتر بشه
دیگه اینکه بخاد از روی ظاهر هم قضاوت بشه واقعا رنج و عذاب اون شخص رو چند برابر بیشتر میکنه و ممکنه دچار کاهش اعتماد بنفس و یا عدم اعتماد‌بنفسش بشه .
بعضی از آدما نیروی بالقوه‌ی عجیبی دارن واسه تحقیر بقیه ، و من نمیدونم چطور این جسارت و جرات رو به خودشون میدن که راحت دیگران رو آزار بدن.
من که اصلا خوشم نمیاد، و این موضوع یه جورایی رو مخمه.
بنظرم لازمه‌ی رشد شخصی احترام به دیگرانه
وقتی به درجه‌ای از آگاهی برسی دیگران رو همونطور که هستند میبینی و میپذیری.
