ارنست همینگوی، برنده جایزه نوبل، یک نویسنده را اینگونه تعریف می‌کند:
«تمام کتاب‌های خوب در این شباهت دارند که از اتفاق افتادن واقعی‌شان، حقیقی‌ترند. بعد از اینکه خواندن یکی از آن‌ها را تمام می‌کنید، احساس می‌کنید که تمام اتفاقات آن برای شما رخ داده و حالا همه آن به شما تعلق دارد: خوبی و بدی، وجد، پشیمانی و غم، آدم‌ها و مکان‌ها و حتی حال و هوای هوا. اگر بتوانید چنین تجربه‌ای را به دیگران منتقل کنید، پس شما یک نویسنده هستید.»
آزمون تورینگ تنها برای هوش مصنوعی نیست و برای دنیای سینما و تئاتر هم سنخیت دارد. آیا یک واقعیت مجازی یا فیلم تعاملی که در آن با پوشیدن لباس مخصوص و استفاده از عینک واقعیت مجازی و تصمیم‌گیری‌های شخصی داستان را پیش ببریم، می‌تواند تجربه‌ای به اندازه یک داستان خوب و سنتی باشد؟ به عبارت دیگر، آیا این فناوری جدید می‌تواند همان عمق و تأثیرگذاری را که یک کتاب یا فیلم معمولی ایجاد می‌کند، برای ما به ارمغان بیاورد؟
بازنویسی با Gemeni و برداشت از
https://www.linkedin.com/posts/sohrabkhanbadr_nobelprize-activity-7220831258094780416-fTSe?utm_source=share&utm_medium=member_desktop
