وقتی به مسیر شغلیات از نزدیک نگاه میکنی، شاید فقط قطعاتی ببینی که به هم نمیخورند:
یک کار نیمهوقت که فقط برای گذران زندگی داشتی، یک پروژه شکستخورده، یک مهارت که هیچوقت فکر نکردی به درد بخورد، و حتی یک وقفه طولانی که آن زمان فکر کردی عقبماندگی است.
اما حقیقت اینجاست: ما از وسط بوم نقاشی زندگیمان قضاوت میکنیم. از نزدیک، تکهها زاویه دارند، رنگها ناسازگارند، و هیچ چیز تصویر کامل را نشان نمیدهد—دقیقاً مثل یک نقاشی کوبیستی از پیکاسو که خطوط در هم میروند و اشیاء از شکل طبیعیشان خارج میشوند.
کنار بایست؛ فاصله بگیر.
آنوقت میبینی که هر ضربه قلم، هر شکست، هر تغییر مسیر، بخشی از یک تصویر منحصربهفرد بودهاند. تصویری که فقط تو میتوانستی بسازی.
رشد شغلی خط صاف نیست؛ یک پازل بیقاعده است که با گذر زمان شکل میگیرد. پس اگر الان در میانه یک مسیر عجیب هستی، یاد بگیر به هر تکه به چشم یک رنگ تازه نگاه کنی. شاید همین قطعه گمشده امروز، فردا همان جایی باشد که شاهکار تو کامل میشود.
