همیشه این دغدغه وجود داشته که اسم بچه ام رو چی بذارم !؟ چون امکان داره وقتی بزرگ شد از اسمش خوشش نیاد یا مسخره بشه. این مشکل به نظر من دو مورد قابل بررسی داره.
اول: سلیقه خود کودک که زمانی که بزرگ شد سلیقه اش با درک دنیای جدید اطرافش دچار تغییرات میشه و شاید دوست داره مدل دیگه ای صداش کنن
دو: رفتار پدر و مادر، این دقیقا به ما مربوط میشه که مثلا اگر اسم بچمون رو مذهبی بذاریم اما در سنین بزرگ سالی رفتاری غیر از این داشته باشیم حتی مذهب ستیز بشیم یا اگر اسمی قومیتی بذاریم و بعد ها با اون منطقه کنار نیایم
ما باید با رفتارمون در دوران نامگذاری فرزندمون خیلی همسو باشیم. اگر فردی غیرمذهبی هستیم با یک اتفاق مذهبی اسم بچه رو انتخاب نکنیم یا اگر یک انسان مذهبی هستیم با انتخاب اسم های خیلی ملی یا لاکچری خودمون و بچه رو در بزرگسالی دچار سردرگمی نکنیم.
گاهی یک اسم اشتباه مسیر زندگی فرزنمون رو کاملا تغییر میده و این اتفاق زمانی بدتر میشه که پدر و مادر بر سر اسم با هم مخالف هستن و این اسم پرچم دعوای آنها میشه حتی در بزرگسالی.
اما این اسم رو کی باید انتخاب کنه ؟؟ معلومه با توافق پدر و مادر اما خیلی مهمه این توافق نباید از سر فرار از مسئولیت باشه چون این کار فقط یک وظیفه نیست و مسئولیت بسیار سنگینی بر دوش والدین است.
اما طنز ماجرا اون زمانی رو میشه که بچه بین دوستها یه اسم بین فامیل یه اسم بین خانواده یه اسم و همسر عزیز هم یک اسم خاصی صدایش میکند و این داستان یرگیجه توهم زا بیشتر نیست.
حالا این نام گذاری فقط برنمیگرده به انسان برای مغازه یا محل کار و شرکت برای هرچیزی حتی عروسکمون باید خیلی حواس جمع باشیم.
بهترین کار اینه که اول خودمون رو بشناسیم من اگر اسم بچه ام رو گذاشتم ساجده و قرار یک عمر بعد از تولدش رو به عیاشی و می گساری بپردازم خیلی بهتره قبلش حتما بهش فکر کنم. این که من قرار در آینده چی بشم قابل پیش بینی نیست اما قراره چی نشم رو میتونیم یه حدسیاتی بزنیم. پس خودمون رو از همین الان که بچه نداریم ملزم کنیم تا برای یافتن اسم مناسب بیشتر زحمت بدیم تا تصمیم لحظه آخری پشیمونمون نکنه یک عمر
