?نویسنده باید شخصیّت و اعمال و رفتار او را باورپذیر کند.
قصّه‌ای که مبتنی بر شخصیّت است و تنش‌ها و تعلیق آن از شخصیّت گرفته می‌شود، ریسک‌پذیرترین نوع قصّه است. صحنه‌های درخود فرورفتن شخصیّت، سکوت، انزوا و خلوت درون او را چگونه باید تصویر یا توصیف کرد که موجب ملال و پس‌زدگی مخاطب نشود؟
⚠️ آیا برای هر کلمه‌ی پنهان‌مانده در درون شخصیّت، می‌شود یک کنش نمایشی یافت؟
