بعضی ادما خیلی جالبن. بخاطر انرژی مثبت بهت نزدیک میشن. منتها اینکه تو هم آدمی و تو خودت هم میتونی تنها و غمگین و دغدغه مند باشی رو در نظر نمیگیرن. ماها که به منبع شادی وصل نیستیم ما هم می تونیم غمگین باشیم.
یادمه سر قضیه زندگی و بحران سی سالگی در گیر بودم. اوایل پارسال به دوستم نزدیک شدم و با من و من بهش گفتم و دوستم برگشت گفت ببین سولماز من بهت میام حرفامو میزنم که انرژی منفی بهم ندی ولی اگه تو هم مثل بقیه باشی من ترجیح میدم در این مورد باهات حرف نزنم!!!
من دو نقطه خط ...
البته الان سی و یک سالم داره تموم میشه و متوجه شدم اصلا دیدگاهم عوض شده و جایی برای پشیمونی ندارم. انگار وقتی نزدیک سی سالگی هستی به صورت خود جوش تصمیم می گیری سی سالگیت پر از استرس باشه و بهت بد بگذره و بعد میفهمی سخت نگیری بهتر تره.
ما ها همیشه همیشه امیدواریم کسی رو پیدا کنیم که باهاش طوری که راحتیم حرف بزنیم و مث بقیه نباشه!
یعنی قضاوتمون نکنه. فقط گوش بده و بگه امکانش هست. ممکنه بشه ممکنه نشه. اصلا ممکنه بعد یه مدت خود طرف تصمیمشو عوض کنه اما خودش تصمیم گرفته و تو مجبورش نکرده باشی. عذاب وجدان هم نباشیم و بازخواست نکنیم و خوش بگذرونیم چون هیچ چیز ابدی نیست.
