ما از مهارت هنرمندان و ظرافت کارشون هیجان زده می شیم،اونها چیز جدیدی خلق میکنن و مارو به فکر وا میدارند و باعث میشن لذت ببریم و روحمون رو حس کنیم و زیبایی هایی که یادمون رفته رو بهمون یاداوری میکنن. هر کسی توصیفی از هنر داره و من به هر چیزی که باعث بشه متعجب بشم و بعدش قلبم و روحم و مغزم رو احساس کنم میگم هنر و باید بگم از وقتی درگیر این مقوله شدم و به مسایلی مثل جراح اعصاب و عروق و ... برخوردم متوجه شدم چقدر ظرافت در کارشون و مهارتشون میتونه اعجاب انگیز باشه. این که چیزی از بدن حدف و یا بهش اضافه میکنن و یک حرکتی انجام میدن رو به جلو.
همیشه از اینکه مردم به پزشکی و پزشک شدن جور دیگه ای نگاه میکردن عصبی می شدم و اعتقاد داشتم هنر بسیار بارزش تر از هر چیزیه. مثلا پدر من مثل همه پدر ها انتظار داشت با هوشی که داشتم برم و پزشک بشم. اما خوب موقعی که هنر رو انتخاب کردم کمی حسرت تو چشاش بود ولی به نظرم احترام گذاشت. من نمیخوام بگم الان مثل بقیه فقط پزشک هارو تحسین می کنم. نه من فقط متوجه نبودم چقدر این شغل اعجاب انگیزه و البته که هنوزم از فکر کردن به موزیسین ها و معمارها و خیاط ها و آشپز ها و... هیجان زده میشم. هر رشته ای برای خودش مهمه و من فقط به چند تا رشته بی توجه بودم.
حالا در مورد جراحم فکر می کنم. دکتر جوانی که با مهارت و متعهد و مستعده و به قول خواهرم اصلا شبیه دکترا نیست و خاکیه. من ولی به این توجه می کنم دستاش چقدر میتونه با مهارت باشه که با رگها و تومورها سرو کار داشته باشه و فکر میکنم با بدن یک موجود زنده سرو کار داشتن جسارت میخواد و دکترم در این سن جزء با مهارتهاست.
خب من وقتی با ابزار کارم با رنگ و پارچه و ... سرو کار دارم زیر دستم نبض نمیزنن و نفس نمیکشن. شایدم من باید توجهم رو بیشتر کنم. (هه هه) اما مطمئن هستم روحشون رو حس میکنم. برای من جسورانه است جراح بودن، دانشمند بودن و علم رو با همه کاستی هاش قبول کردن.
در ضمن تا وقت دارم میخوام بگم من و خواهرم لیلا با دکتر رفتن من خیلی بهمون خوش گذشته. هر سری میریم مطب کلی می خندیم و مثل بقیه مریض ها نیستیم. این یک مشخصه جالبه که پیدا کردم. قبلا موقع درد پریودی یا دندون خیلی عصبی میشدم ولی خدارو شکر میکنم غده هام بی آزارن و درد ندارن ومن نسبت به همیشه آرامش قشنگی دارم.
