به نام خدا
درود و نور، آوین زمانی هستم نویسنده و خبرنگار مد از رادیو پژوهش فرهیا، پژوهشکده ادبیات اسرا(اولین نویسنده مد کودک).
بنده در اختتامیه ی پنجمین جشواره ی ملی کودک و مولانیک آهنگ تهران افتخار حضور داشتم.
به همت و یاری خداوند و کمک رساندن مربیان و داوران ارجمند این جشواره ی باشکوه پنج سال متوالی برگزار میشود.
کودکان در این جشواره نقش پرنگی داشتند، بیشتر داوران و مربیان کودک بودند.
آنها لباس های زیبا از قوم و شهر های مختلف کشورمان رنگ ها و مدل های مختلف برای خوانش گری، شاهنامه خوانی، مولانا خوانی، حافظ خوانی به تن کرده بودند. که هر کدوم از انها نماینده ی هر شهر بود و در کنار هم گویا نقشه ای از ایران را تشکیل داده بودند. خودم به شخصه بسیار لذت بردم. به عنوان یک خبرنگار فظیفه خودم دانستم که با بچه ها مصاحبه کنم که بتوانم مانند انها حس و حالشان را درک کن
در حالی که لباس هارا زیر نظر گرفته بودم تعدادی از آنها بیشتر از همه توجه من را جلب کرد لباسی هم شکل که تن دو خواهر بود لباس نقالی (پیراهن سر هم) به رنگ زیبای سبز کله غازی و کلاه محلی همان رنگ که طرح منجوق دوزی رویش حک شده بود و همراه کت تک بدون آستین به طرح سنتی همانطوره به حاشیه های طلایی رنگ آستین هم توجه میکردم سپس از آن دو مصاحبه کردم ان دو پاسخ دادند این لباس مخصوص شاهنامه و حافظ خوانی طراحی شده است .
لباس دیگر لباسی برای شهر شیراز بود لباسی پیراهن با جنس سفید ساتن که روی کمر ان طرحی زیبا دوخته شده بود که تمام توجهات روی روی آن جلب میشد همراه با کلاهی با همان طرح که مانند شنل تا شانه های دختر ادامه داشت. در کنار آن دختری از افغانستان حضور داشت که بسیار برای من شگفت انگیز بود. و با عشق و علاقه به کشورش و حضرت مولانا حس و حالش را برای من توضیح میداد.
لازم است ذکر کنم موضوعی برای من بسیار خوشحال کننده بود عشق و علاقه والدین به حضور فرزندانشان، حس حمایت گری لحن سپاسگزاری ذوق و شوقی که بچه ها را به خوبی همراهی میکرد. بخشی از تماشاچیان گروهی از دانش آموزان علاقه مند به موضوع مولانا بودند که با تشویقشان، ذوق و شوق باور نکردنی جیغ و دادی ناشی از هیجان بالا بچه ها را همراهی میکردند.
تقریبا به اواخر جشواره رسیدیم که گروهی همراه با طنین دلنشین دفن آهنگ های زیبایی اجرا کردند و جشواره رو به پایان رساندند.
اساتید در اخر به برگزیدگان طلایی لوح تقدیر، سپاسنامه،گوایی نامه های معتبر تقدیم کردند.
در پایان متعقد هستم بچه ها در کنار مشکلات و نقص ها تجربه کسب می کنند و میتوانند در آینده به گسترش فرهنگ ایرانی،بازگو کردن تاریخ ادبیات غنی کشورمان کمک کنند.
امیدوارم در آینده جشواره های متعددی برگزار بشود که نقش اصلی آن بچه ها و نوجوانان باشد که این نسل بتوانند صحنه را به دست بگیرد. به این منظور استعداد های نهفته ای کشف میشود.
و سخن آخر، سپاسگزارم از افرادی که به من لطف داشتند که دعوتم کردند، و آرزوی سلامتی و پیشرفت در احیای فرهنگ زیبای ایرانی دارم.
