انواع روش های حل اختلاف در قرارداد فروش بین الملل به شرح زیر است:
اگر اختلاف مربوط به کیفیت یا امور فنی کالا باشد، طرفین می توانند به کمک کارشناس مشکل را حل کنند اما در صورتیکه هر دو طرفین موافقت نمایند که نظر کارشناس برای آن ها لازم و اجبار است.
هیچ دادگاه بین المللی برای حل و فصل اختلافات فروش بین الملل وجود ندارد و در صورت اختلاف در مورد داوری، طرفین مجبور به اقامه دعوی در یک دادگاه داخلی هستند. مگر اینکه طرفین در قرارداد محل دادگاه را توافق کرده باشند؛ در این صورت فقط دادگاه های ذکرشده صلاحیت رسیدگی به اختلاف را دارند که ممکن است این دادگاه در کشوری دیگر باشد.
به دلیل آشنا نبودن با قوانین کشور خارجی طرفین ناچار به گرفتن خدمات وکیل محلی هستند که علاوه بر هزینه زیاد بسیار دشوار و دردسرساز است.
مسئله اجرای حکم پس از صدور رای و قطعیت آن مطرح می شود. در صورتی که فرد محکوم دارایی در کشور مقر نداشته باشد، در کشور محل اقامت یا هرکجا که دارایی دارد این حکم باید اجرا شود اما مستلزم آن است که میان کشورها قرار داد دو یا چندجانبه ای وجود داشته باشد و یا قانون ملی کشور مربوط اجرای اینگونه احکام را پذیرفته باشد .
یکی از روش های دیگر برای حل اختلاف در قرارداد فروش بین الملل، ارجاع حل و فصل اختلافات به داوری است. اگر توافق طرفین به داوری باشد دیگر دادگاه های داخلی نمیتوانند به مشکلات رسیدگی کنند.
در صورتیکه آرا داوری خارجی با قوانین ایران مخالف نباشد، در مدت داوری صادر می شود و اگر از موضوع داوری خارج نباشد و با نظم عمومی ایران مغایرت نداشته باشد ، قابل اجرا می باشد .
این روش در مقایسه با روش طرح اختلاف در دادگاه داخلی مزایایی دارد که به شرح زیر است:
