دقیقاً خاطرم نیست چه تاریخی بود که بطور اتفاقی با ویرگول آشنا شدم و یهویی تصمیم گرفتم که حساب کاربری خودم رو ایجاد کنم و این کار رو کردم اما خیلی زود از این کار پشیمون شدم، نمی دونم چرا اما تا یه زمانی همیشه تصمیمات و هدف گذاری هایی که یکدفعه میومد توی ذهنم و یکدفعه هم تصمیم به انجامش میگرفتم، خیلی زود دلمو می زدن...
احتمالا بخاطر این بود که بشدت کمال گرا بودم؛ «باید برای هر کاری قبل از شروعش یک برنامه کامل ریخته باشم... باید ملزومات کاری که میخوام انجام بدم رو بطور کامل فراهم کنم... کاری که در نظر دارم انجام بدم باید به بهترین نحو ممکن انجام بشه...» اینها تفکراتی بودن که همواره در ذهنم داشتم؛ برنامه ریزی هم عالی و هم الزامیه اما نباید انقدر سخت گیرانه باشه که یا نتونی انجامش بدی و یا از انجام اون کار زده بشی (امام کاظم علیه السلام: بهترین کارها، میانه و معتدل ترین آنهاست) ملزومات باید فراهم بشن اما این جمله برای من معنی مقدمه چینی میداد، مقدمه هایی که بیشتر از خودِ کار ازم وقت و انرژی می گرفت و در نهایت هم سرانجامی نداشت؛ و بالاخره چقدر خوب میشه وقتی کارت رو بدون عیب و نقص انجام بدی، اما همه چیز همیشه کامل نیستن، اگر با این قضیه کنار نیاییم بعد انجام کارهامون هرچند نقص چندانی نداشته باشه اما باعث سرخوردگیمون میشن و در نهایت به این سمت میریم که دیگه هیچ کاری نکنیم.
زندگی با همین تفکرات ادامه داشتن تا اینکه در یکی از روزهای سال وقتی که مشغول مطالعه زندگینامه چارلز بوکوفسکی (شاعر و داستان نویس آمریکایی) بودم، خواندم که بر روی سنگ قبر او نوشته شده است:«Don't Try» یعنی تلاش نکن!
اولش برداشت اشتباهی از این جمله کردم و فکر کردم نویسنده تفکرات پوچ گرایانه دارد درست همان چیزی که من کاملاً با آن مخالف بودم و سراسر عمرم به دنبال هدفی برای زندگیم بودم و ایمان داشتم که هدفی وجود دارد؛ گمان می کردم منظور او این باشد:«هر کاری که انجام بدهیم وقتی که هیچ هدفی برای این زندگی وجود ندارد و نهایتاً مرگ و نیستی است که ما را فرا می گیرد و ما نمی توانیم هیچ چیز با خود ببریم پس چرا تلاشی بکنیم؟!»
اما خیلی زود تفسیر همسر نویسنده را از این جمله خواندم و نظرم تغییر کرد:
این جمله مرا به وجد آورد، تأثیرگذاری زیادی داشت و در نهایت تحول آفرین بود؛ حالا وقت آن رسیده بود که فقط انجامش بدهم!
این برای شماست که اولین بار است متن را می خوانید و همچنین یک یادآوری برای خودم:
تصمیم داری یک زبان خارجی یاد بگیری و فعلا نمیتونی کلاس بری...؟ بیخیالش نشو و از یاد گرفتن چند تا لغت و اصطلاح توی اینترنت شروع کن...
تصمیم داری یک داستان بنویسی اما تجربه ای نداری...؟ رهاش نکن و خودکارت رو بردار... مطمئن باش که یکی رو پیدا می کنی که راهنمایی ات کنه...
میخوای اطلاعاتت رو بالا ببری و توی جمع ها ساکت نمونی و حرفی برای گفتن داشته باشی...؟ نگو وقت ندارم و نمیشه و الآن دیگه دیره... از خوندن یک مقاله کوچیک توی دنیای وب شروع کن...
وقت کمی تا موعد آغاز امتحانات مونده و میخوای شروع به درس خوندن کنی...؟ نگو تموم نمیشه! بگو به هر کجا که برسم بخونم از هیچی بهتره...
و بی نهایت هدف که توی ذهن ماست و قراره بزودی انجام بشه چون ما انسان ها بی نهایت هستیم...
این منظور رو میخوام برسونم که:« سعی کن همیشه نیمه پر لیوان رو ببینی... این برای خودت بهتره... مطمئن باش! »
فکر کنم این شعر سهراب سپهری که میگه:« چشم ها را باید شست... جور دیگر باید دید... » مناسب اینجا باشه.
انجامش دادم...
در ابتدا (دوران راهنمایی) به مقاله نویسی علاقه پیدا کردم و در همان دوران به داستان نویسی؛ وارد دبیرستان که شدم به شعر و نقد ادبی نیز علاقه پیدا کردم و ماحصل این علایق، مقام آوردن در چند مسابقه ملی و منطقه ای و شرکت در نشست ها و رویداد ها شد، یکی از اشعارمم به چاپ رسید و حالا که فکرش و می کنم اگر هیچ وقت شروع نکرده بودم قطعا حسرت زیادی گریبانگیرم می شد چون در خلال این انجام دادن: خیلی تجربه ها کسب کردم... با خیلی ها آشنا شدم و با خیلی ها رفیق... و اثر هایی که خلق شدن تا مرا به دیگران بشناسانن...
حالا در ویرگول هستم تا درباره هر چیزی که احساس میکنم باید بنویسم و خوبه که خونده بشه شروع به تایپ کردن کنم و در نهایت انجامش بدم...
شما هم تجربه ای شبیه به من داشتین...؟؟ وقتی یکهویی پریدین توی دل کار و انجامش دادین نتیجه اش چی بود...؟؟ برام توی کامنت ها بنویسین :)
