روش آدلر (Adler Technique) یکی از روشهای شناختهشده در بازیگری است که توسط استلا آدلر (Stella Adler)، یکی از بزرگترین مربیان بازیگری قرن بیستم، توسعه داده شد. آدلر شاگرد کنستانتین استانیسلاوسکی بود، اما برخلاف بسیاری از همدورهایهایش مانند لی استراسبرگ، با تأکید بیش از حد بر حافظهی احساسی مخالف بود. او رویکرد خاص خود را در بازیگری بنا نهاد که تأکید آن بر تخیل، تحلیل متن، و مطالعهی زندگی بود.
در ادامه، عناصر کلیدی روش آدلر را شرح میدهم:
1.
تخیل بهجای حافظهی احساسی
استلا آدلر معتقد بود که بازیگر نباید احساسات نقش را از تجربههای شخصی خودش استخراج کند، بلکه باید با استفاده از تخیلش دنیای نقش را خلق کند. او میگفت:
«زندگیات ممکن است برای بازیگری کافی نباشد، اما تخیلت همیشه کافی است.»
2.
تحلیل دقیق متن
آدلر بر مطالعهی جدی نمایشنامه، زمینههای تاریخی و اجتماعی آن، و نیتهای نویسنده تأکید داشت. بازیگر باید بفهمد که شخصیت چه میگوید، چرا میگوید، و چه میخواهد.
3.
اقدام (Action) و هدف (Objective)
مانند استانیسلاوسکی، آدلر نیز باور داشت که هر شخصیت باید هدفی داشته باشد و بازیگر باید بر اساس آن هدف، اقدامات مشخصی را انتخاب کند که شخصیت را به آن هدف نزدیک میکند.
4.
مطالعهی زندگی و فرهنگ
بازیگر باید انسانشناس باشد. آدلر میگفت بازیگر باید زندگی، تاریخ، ادبیات و هنر را بشناسد تا بتواند شخصیتهای متنوع را درک و اجرا کند.
5.
تمرینهای تخیلمحور
در کلاسهای او تمرینهایی برای تقویت تخیل انجام میشد، مانند تصور کردن مکانها، فضاها، اشیا یا رفتارها در غیاب واقعی آنها.
تفاوت با روش استراسبرگ (متد اکتینگ)
