چند وقت پیش بود با یه فرد مبتلا به آلزایمر برخورد داشتم. تو رفتارش متوجه شدم تو یه عالم دیگه سیر میکنه. تو عالمی که افرادی وجود دارن که خیلی وقته از دنیا رفتن. انگاری تو یه زمان و مکان دیگه فریز شده.
اونم داره تو این دنیا زندگی میکنه ولی عالم دیگه ای داره. انگار من و اون دو تا دنیا داریم زندگی میکنیم ولی به موازات هم. چی این دنیاها رو میسازه، تصورات خودمون!!!!
نگاهمو بردم به دوستا و اطرافیان. حس کردم انگاری از این دنیاها زیاد هست. هر کسی برای خودش تو یه عالم دیگه و یه فاز دیگس که با بقیه فرق داره.
تصورات و بینش ما دنیایی که توش هستیمو میسازه. شاید دنیایی که برای من مثل بهشت میمونه برای یکی دیگه جهنمه.
تصوراتی که یک بچه داره با تصورات ما متفاوته و شاید بچه ها درک دیگه ای از زندگی دارن که با ما متفاوته. برای اونا دنیایی وجود داره که تو شبش پر هیولاس و هراس آوره ولی برای خیلی از ماها شب دوست داشتنیه.
شاید بخاطر همینه که قبول کردن خیلی چیزا برای کسی که بینش و نگرش شکل گرفته یا به عبارتی دنیایی که توش زندگی میکنه رو ساخته، سخته.
یکی بود که میگفت تو این دنیا چیز real وجود نداره! خب نور حدود 8 دقیقه طول میکشه که از خورشید به ما برسه. شاید تو این 8 دقیقه خورشید نابود شده باشه، پس این لحظه ای که من دارم نور و گرمای خورشیدو حس میکنم شاید اصلا خورشیدی وجود نداشته باشه. یا اون ستاره ای که تو آسمون دارم میبینم تصویری از میلیون ها سال پیششه که تازه الان داره به ما میرسه، شاید اون ستاره الان اصلا وجود نداشته باشه.
صوت هر چقدر با سرعت برسه و نور هر چه سریع باشه ، وقتی دو نفر دارن با هم حرف میزنن یک مکث در حد اپسیلون داره که داره ازش به ما میرسه پس ما در ذهنمون یه تصور داریم که real time نیست. یه روز برای یه پروانه یه عمره که باید توش رشد کنه و جفتشو پیدا کنه و برای ما چند ساعته.
خلاصه هر چیزی نسبت به اون چیز دیگه یه قانون نسبیتی برای خودش دارم و همه داریم با تصوراتمون توی یه دنیای پر وقایع نسبی زندگی میکنم و چیزی که میتونه ما رو کنار هم قرار بده تصورات و ادراک و تفاهمه.
تفاهم. بله درک صحیح تفاوتها و نگرشها و احترام به اونها
