اصولاً آدم های درون‌گرا زندگی خیلی بهتری دارند. چرا؟
چون حال خوبشان تنها گیر خودشان است نه دیگران.
برون‌گرا حتماً باید جمعی از افراد را پیدا کند تا برایشان جوک بگوید و آن ها به جوک او بخندند تا این فرد برون‌گرا لذت ببرد، اما درون‌گرا گوشه ای می‌نشیند و هنذفری در گوشش می‌گذارد و با موسیقی اش آرامش عالم را جارو می‌کند!
برون‌گرا مجبور است مراقب حرف‌زدنش باشد تا کسی دلخور نشود، در گپ و گفت با رفقا احتیاط کند تا هر چیزی را نگوید، مراعات حال هر کس را بکند، از هیچ کس توقعی نداشته باشد و... . یعنی چون لذتش با حضور دیگران است و هر فرد از این دیگران برای خودش دنیایی دارد رسماً دهنت مورد عنایت است تا برون‌گرا باشی و لذت هم ببری!
اما درون‌گرا تنها اگر از پس خودش بر بیاید، تمام است. بدون توقع از کسی کار خودش را می‌کند و البته مشخص است که کسی هم توقعی از او ندارد!
خلاصه؛
رساله مدح درونگرایی و ذم برونگرایی فراتر از یک جلد دو جلده!
:)
