بسم الله الرحمن الرحیم
#یک‌نکته‌ازاین‌معنی (شرح فرازهایی از زیارت عاشورا)
قسمت اول
« ... اَلَّذی أکرَمَنی بِمَعرِفَتِکُم وَ مَعرِفَتِ أولیائِکُم ... ، که مرا گرامی داشت به وسیله ی معرفت شما و معرفت دوستان شما »
اکسیر جان آدمی در احادیث بسیار بر اهمیت معرفت گفته شده و در زیارت عاشورا هم امام باقر (ع) از خداوند آن را درخواست می کند . به راستی معرفت چیست ؟ معرفت دامنه ی وسیعی را در بر می‌گیرد که البته ذومراتب هم هست ؛ چه در عمق معرفت چه در اعتلای معروف . در اسلام معروف معلّا خداوند تعالی است و عمیق ترین سطح معرفت از دیدگاه امیرمؤمنان شناخت خود است . صد البته که سطح أعلای معروف و غایت معرفت رابطه ای لطیف دارند که از این جمله گهربار حضرت علی (ع) سرچشمه می‌گیرد که :« مَن عَرَفَ نَفسَه عَرَفَ رَبَّه ، هرکس خودش را شناخت ، خدایش را شناخت ». یعنی هرگاه به عمیق ترین نقطه معرفت می‌رسیم که خود را بشناسیم و هرگاه خود را شناختیم ، خدا را که معروف معلّا است خواهیم شناخت . حال هرچه در این مسیر شناخت پیش برویم به جان خود ارزش داده ایم . هرچه به سمت حقایق و معارف عالم برویم ، کرامت انسانی ما افزون می‌گردد و این جا است که امام باقر (ع) عبارت بالا را در زیارت عاشورا به کار می‌برند . یعنی در راستای رسیدن به معرفت معروف معلّا ابتدا باید دوستان او را بشناسیم و طبق گفته ی امام باقر (ع) ائمه معصومین همان أولیاء الهی هستند که معروف عالی هستند و برای شناخت معروف معلّا ابتدا شناخت معروف عالی لازم است .
