بسم الله الرحمن الرحیم
#یک‌نکته‌ازاین‌معنی (شرح فرازهایی از زیارت عاشورا)
قسمت ششم
« مُصیبَهً ما أعظَمَها وَ أعظَمَ رَزیَّتَها فِی الاِسلامِ وَ فِی جَمیعِ السَّماواتِ وَ الأرضِ ، چه بزرگ است آن مصیبت و چه عظیم است آن عزا در اسلام و در همه ی آسمان ها و زمین »
بیرق عزا
اتفاقی که در کربلا افتاد فی نفسه و بدون در نظر گرفتن آن که امام‌حسین(ع) شهید این دشت بلاست بسیار دردناک و دل سوز است . حتی اگر مصیبت های کربلا برای یک نصرانی هم اتفاق می افتاد دل هر انسان آزاده ای را به درد می آورد . اینکه نزدیک‌ترین خویشاوندانش را بکشند و سر از تن ها جدا کنند و زنان و کودکان آن ها را به اسارت بگیرند و پیکر شهدا را در صحرا رها کنند ... . به قربان امام حسین ... امام حسین بود ، کسی که پیامبر اکرم در وصفی می‌فرماید :« اِنَّ الحُسَینِ بنِ عَلى فِى السَّماءِ اَکبَرُ مِنه فِى الاَرض ، به طور یقین حسین بن على در آسمان والاتر از زمین است .»[1] حال این دردانه ی حضرت رسول به چه وضع فجیعی به شهادت می‌رسند و الحق که این حدیث پیامبر سزاوار آن خبیثان و اعداء است که می‌فرماید:«مَن عائدهُ ، حَرَّمَ اللهُ عَلَیهِ رایحةُ الجنةِ ، کسى که با او (حسین) عناد ورزد، خداوند رایحه بهشت را بر او حرام گرداند.»[2]
در انتهای عبارت مذکور ، «جَمیعُ السَّماواتِ وَ الأرضِ» آورده شده است. بدین معنا که مصیبت اباعبدالله هم بر فرشتگان و اهالی آسمان ها – که ما اطلاعات زیادی از کم و کیف آن نداریم – و هم بر اهالی زمین از انسان ها گرفته تا حیوانات و نباتات و اشیاء سخت و سنگین است .
از دیدگاه علمی- دینی نظریه « لا شَیءٌ إلّا مُحیَی ، چیزی نیست مگر زنده‌شده » به اثبات رسیده است. تمام این عالم زنده است و تسبیح خدا می‌گوید. این آیه مهر تأییدی است بر این مدعا که خداوند باری تعالی می‌فرماید :« تُسَبِّحُ لَهُ السَّمواتُ السَّبعُ وَ الاَرضُ وَ مَن فِیهِّن وَ اِن مِن شَىءٍ اِلّا یُسَبِّحُ بِحَمدِهِ وَ لكِن لاتَفقَهُونَ تَسبیحَهُم ... ، آسمان‌هاى هفتگانه و زمین و هر كس در آن هاست، او را تسبیح می‌گویند و هیچ چیزى نیست مگر آن كه به همراه با ستایش تسبیح او می‌گوید ولی شما تسبیح آن ها را نمی‌فهمید .»[3] حال ما تسبیح گفتن آن ها را متوجه نمی شویم دلیل موجهی بر عدم وجود این واقعه نیست. چه بسا برخی عرفا که با استعانت از حدیث امام‌صادق (ع) که می‌فرماید:« اَلسُّجود عَلى تُربَةِ الحُسَينِ عَلَيه‌ِالسَّلام يَخرَقُ الحُجُبَ السَّبع ، سجده بر تربت حسين(ع) حجاب‌هاى هفتگانه را پاره مىكند.»[4] از حجاب های ظلمانی عبور کردند و گوش جانشان صدای ذکر « صبوحٌ قُدّوس رَبُّنا وَ رَبّ المَلائِکَهِ وَ الرُوحِ» ما سوی الإنسان را شنیده‌باشد. احادیث متعددی در باب عزاداری حیوانات وجود دارد که به دو مورد آن اشاره می‌کنم :
1- روایت است که امیرالمؤمنین(ع) فرمود: «پدر و مادرم فداى حسین باد كه در بیرون شهر كوفه كشته خواهد شد، به خدا قسم گویا مىبینم كه جانوران بیابان از انواع وحوش بر سر قبر او گردن كشیده و بر او میگریند و از شب تا صبح براى او مرثیه میخوانند .»[5]
2- « وقتى امام حسین(علیهالسلام) شهید شد و جسم شریفش بر خاك كربلا افتاد و خون بدنش به روى زمین ریخت مرغى سفید آمد پر و بال خود را به خون آن حضرت آلوده كرد و پرواز نمود و بر شاخه درختى نشست. جماعتى از مرغان را دید كه به دانه و علف و آب مشغول هستند. به آنها گفت واى بر شما به لهو و لعب مشغولید و در طلب دنیا میباشید و حال آن كه امام حسین(ع) در زمین كربلا در این هواى گرم به روى زمین افتاده و خون از بدنش جارى گشته. چون مرغان این را شنیدند همگى هم آواز شده به جانب كربلا پرواز كردند و چون رسیدند دیدند حسین (ع) سر بر بدن ندارد بى غسل و كفن بر روى خاك و خاشاك كربلا افتاده‌است. مرغان چون این منظره را دیدند صیحه زده و آغاز به گریه و زارى نمودند و خودشان را بر خون حضرت مالیدند و سر تا پاى خود را خون آلود كرده و هر كدام به جانب شهرى رفتند تا اهل عالم را از این فاجعه آگاهى دهند. آن مرغى كه به مدینه آمد قبر پیغمبر را طواف كرد. قطرات خون از او میچكید و میگفت:« اَلا قَد قَتَلَ الحسین بِكَربَلا، همانا حسین در کربلا کشته شد.» مرغان دیگر اطراف او جمع شدند و بانگ نوحه برآوردند.»[6]
پی نوشت ها :
1- عیون اخبار الرضا 1/60 و بحار الانوار 36/204
2- بحار الانوار 35/405 و احقاق الحق 9/202
3- سوره الاسراء آیه 44
4- مصباح التمهجد، ص 511/ بحارالانوار، ج 98، ص 135
5- حارث اعور ، کامل الزیاره
6- منتخب از طریق اهل بیت ، شیخ طریحى
