به نام خدا سلام دوستان. توی این پست میخوام یه داستان تعریف کنم از خودم.
حدودا دوسال و نیم پیش بود که وارد دنیای برنامه نویسی شدم(اون موقع حدودا 14 سالم بود)
همین طور که توی این دنیای برنامه نویسی بودم. کم کم فهمیدم که مدلش چطوریه.
این فضا برای من نتایج جالبی رو رقم زد. باعث شد دنیا رو از پشت یه لنز قوی ببینم. لنز برنامه نویسی
حالا این لنز قضیش چیه!؟
این لنز، چند تا خصوصیت داره که به ما کمک میکنه بهتر زندگی کنیم. اونایی که برنامه نویس باشن بهتر متوجه میشن این موارد رو که کجا های برنامه نویسی هستن و کاربرد دارن.
اول از همه اینکه ذهنمون رو از محدودیت ها آزاد میکنه. دیگه نمیشه برامون معنا نداره. دیگه نمیتونم نداریم. همه چیز ممکنه. وقتی برنامه نویس باشی میدونی که هر چیزی ممکنه و محدودیت ها جلوی ما رو نمیگیره. این دید توی زندگی خیلی موثره. باید توی زندگی بدونیم که همیشه راهی برای رسیدن به هدف هست و این راه هرچقدر هم سخت باشه قابل عبوره.
نکته ی دوم اینه که مشکلات شاید سرعتمون رو کم کنه؛ ولی باعث میشه در آینده دیگه بتونیم ازشون راحت بگذریم. چون وقتی مشکلی رو بهش بر بخوریم تمام تلاشمون رو میکنیم تا درستش کنیم.
هیچ وقت شکست پایان کار نیست. همیشه شکست هرطوری باشه پیروزی بوده. چون اولا در مسیرمون چیز های زیادی یاد گرفتیم و دوما اشتباه خودمون رو میفهمیم و دیگه اون شکست تکرار نمیشه.
هیچ وقت پیروزی پایان کار نیست. همیشه رقبا در حال تلاشن تا از ما جلو بزنن و ما باید آپدیت باشیم و سرعت خودمون رو زیاد کنیم که بازم جلو بزنیم از بقیه. گذشته از این وقتی کار به نتیجه میرسه هنوز باید پشتیبانی بشه تا به کارش ادامه بده.
بی نهایت فکر کنیم. وقتی بی نهایت فکر کنیم میتونیم نوآوری داشته باشیم، میتونیم از بقیه جلو بزنیم، میتونیم میانبر بزنیم و....
هیچ وقت ذهنمون رو با کلیشه ها شرطی نکنیم. لزوما متداول ترین چیز ها بهترین چیز ها نیستند.
همیشه باید به فکر پیشرفت باشیم. هیچ وقت نباید مسیر پیشرفت خودمون رو ببندیم. همیشه چیز هایی برای یادگیری وجود داره.
هیچ وقت مغرور نشیم. همیشه کاری هست که بلد نباشیم و کسی هست که کار هاش از ما بهتر باشه.
همیشه به روز باشیم تا قوی باشیم. توی دنیای واقعی اگه به روز نباشیم شکست میخوریم.
در مورد چیز هایی که نمیدونیم صحبت نکنیم. فقط وقتی حق داریم نظر بدیم که واقعا تحقیق کرده باشیم در مورد یه موضوع.
تحقیق کنیم.اطلاعات رو خودمون به دست بیاریم. نه اینکه منتظر دیگران باشیم تا اطلاعات رو آماده تحویل ما بدن.
تحلیل کنیم. همیشه اون چیزی که بقیه میگن درست نیست. بعضی چیز ها رو باید فکر کنیم تا خودمون اصل ماجرا رو بفهمیم.
همیشه نقشه پشتیبان داشته باشیم. آماده باشیم که اگه راه رو اشتباه رفتیم راه دیگه ای رو بریم.
خب؛ اینم از اون لنزی که گفته بودم بهتون. اگه خوشتون اومد شما هم این لنز رو استفاده کنید!
اگه نکته، تذکر و ... به ذهنتون رسید ممنون میشم توی کامنت ها بفرستید. موفق باشید!
