قرار هست موضوعی دیگر در استراتژی را با تمثیلی از فوتبال بیان کنیم.
چندین مدل بازی توی فوتبال داریم که هر سرمربی بسته به دلایلی از یکی از این مدل‌ها سعی میکنه استفاده کنه یا حتی شاید چند تا از مدل ها رو ترکیب کنه و یک مدل منحصر به فرد خودش رو درست کنه. مثلا یکی تدافعی بازی میکنه یا یکی تهاجمی یا یکی روی ضدحمله کار میکنه. حتی شاید یه سرمربی اعتقاد داشته باشه یک بازی خاص باید مساوی شه و اصلا نباید به برد فکر کرد و فقط دفاع میکنه ولی شاید یکی یک نیم نگاهی هم به برد داشته باشه و علاوه بر تدافعی روی ضدحمله هم کار کنه!.
حالا سوالی که وجود داره اینه تو چه شرایطی تیم‌ها چه جوری بازی میکنن؟ اصلا این یه موضوع درون تیمی هست یا برون تیمی؟ (منظورم از درون تیمی اینه که به ویژگی‌ها و توانایی های بازیکنان مربوط هست یا نه ربطی به اونا نداره و به تیمی که در مقابلش بازی میکنیم مربوطه) یا ترکیبی از هردوی اونا.
یا حتی یک سوال دیگه اگر تیمی بسته به شرایط تیم مقابلش و بدون در نظر گرفتن ویژگی های تیم خودشون تغییر بده نحوه بازیش رو براش بهتره یا برعکس؟ همیشه بسته به توانایی های تیم خودش بازی کنه و اصلا کار نداشته باشه تیم حریف کیه و چی کار میکنه؟
اینا سوالایی هست که مطرح هست و به نظرم خوبه قبل ازین که ادامه این متن رو بخونیم کمی درموردشون فکر کنیم.
موضوعی که در بالا مطرح شد در استراتژی هم وجود داره. توی استراتژی دو تا محیط وجود داره. محیط بیرون که ما تسلطی روش نداریم و یک سری تغییر میکنه و محیط درون که تحت اختیار و نظارت ماست حالا داشنمندان مختلف نظریات مختلفی دادند که بعضیاشون معتقدند ما باید تابع محیط بیرون باشیم و براساس تغییرات اون تغییر کنیم و استراتژی هامون براساس اون شکل بگیره ولی خب خیلیا با این نظر مخالفن دلیل مخالفتشون رو اگه بخوایم به همون زبان فوتبالی بگیم این شکلی میشه:
تیممون رو درنظر بگیریم فکر کنیم میخواد با یک تیم خیلی خیلی قوی بازی کنه اگر فرض کنیم حرف بالا درست باشه یعنی ما باید تابع تصمیم های محیط باشیم => باید تدافعی بازی کنیم و چشم به ضد حمله داشته باشیم ولی حالا اگر تیم ما بازیکن سرعتی نداشته باشه چی؟ یا دفاع‌های قوی هم نداشته باشه و کلن تیم چندین و چند بازیکن حرفه‌ای در حمله داره؟ از یه طرف واضح هست که نمیتونیم به این سرعت بیایم و بازیکن سرعتی یا تدافعی خوب جذب کنیم بالابردن توانایی بازیکن‌ها هم تو این فرصت کم شاید عملی نباشه. پس چی کار کنیم!؟ این مشکلی هست که این روش داره.
ولی در مقابل این رویکرد, رویکردی هست که میگه به تیمت نگاه کن حریف رو بیخیال! یعنی ببین تو تیمت چه ويژگی ها و نقاط قوت و توانایی هایی هست و براساس اونا بیا یک ترکیب خیلی خوب منحصر به فرد برای خودت درست کن که عملا یه جور امضا باشه به این معنی که هر کی این ترکیب رو دید بدون دیدن اسم تیم بتونه بفهمه تیم کیه ! این ازین نظر خوبه که خب همه توانایی ها و استعدادها و نیروهای تیم به درستی و برای رسیدن به اون هدفی که میخوایم ازشون استفاده میشه و در صورتی که محیط هم تغییر کنه(با تیم های مختلف بازی کنیم) میشه یه جوری از نقاط قوتی که داریم استفاده کنیم تا تاحدی این تغییرات رو خنثی کنیم.
حالا سوالی که دوباره مطرح میشه اینه: بالاخره کدوم یکی ازین روش ها خوبه؟ بیام به داخل نگاه کنیم؟ بیام به بیرون نگاه کنم؟ کدوم؟
تیوری پردازهای زیادی دراین مورد صحبت کردن ولی به نظرم هردوتاش خوبه و در همین حال هیچکدومش خوب نیست!!!
مثل این میمونه که بگیم توی داروها استومینوفن خوبه یا کوتریموکسازول! خب دوتاش خوبه ولی هر کدوم روی یک بیماری اثر داره و اگه در جای خودش به کار نره مثل سم میمونه اینم دقیقا همونه اینا همشون یک روشن و باید به درستی و در جای خودش به کار بره وگرنه نه تنها تاثیر مثبت نداره بلکه میتونه فاجعه‌های زیادی هم به بار بیاره!
این نظر شخصی من بود راجع به خوب بودن هر کدوم از این دو مورد. خوشحال میشم نظرات شما هم در این مورد بدونم.
