مشکل کمبود اتاق و خوابگاه دانشجویی در دانشگاه صنعتی شریف تا حدی تکراری شده‌است که شاید دیگر نیازی به توضیح دادن هم نداشته‌باشد. مسئله‌ای که هر ساله بیش از پیش خود را نشان می‌دهد و سال‌هاست که در دل دانشگاه شریف، در خیابان‌های اطراف آن و حتی در جغرافیای زندگی روزمرۀ ما جا خوش کرده‌است. دانشگاهی که به قول خیلی‌ها، نه فقط یکی از بهترین‌های کشور، بلکه یکی از خوش‌نام‌ترین‌هاست، همچنان با مشکلاتی به‌ظاهر ساده اما در واقع پیچیده، دست‌و‌پنجه نرم می‌کند. خوابگاه‌های نیمه‌تمام، زمین‌های بدون سند و آرزوهایی که هنوز در حد رؤیا باقی مانده‌اند. یکی از همین رؤیاها، رؤیای خوابگاه شهید رجایی‌ست.
ماجرای خوابگاه‌های دانشگاه شریف و دانشگاه شهید رجایی از حدود ۱۲ سال پیش آغاز شد. آن زمان، در دوران ریاست مرحوم دکتر روستا آزاد، ساختمانی که امروز آن را به عنوان خوابگاه شهید رجایی می‌شناسیم، بخشی از نهضت سوادآموزی بود و بی‌استفاده مانده‌بود. دانشگاه شریف در آن سال‌ها در تلاش بود تا مالک این ساختمان شود، اما اتفاقی افتاد که دست دانشگاه شریف را از این پروژه کوتاه کرد و وزارت آموزش و پرورش این ساختمان را به دانشگاه شهید رجایی واگذار کرد. آن‌ها نیز به سرعت آن را به خوابگاه تبدیل کرده و دانشجویان خود را در آن مستقر کردند. از آن زمان به بعد، دانشگاه شریف هر‌چه تلاش کرد که این مشکل را حل کند، به نتیجه نرسید.
رؤسای مختلف دانشگاه شریف، از جمله دکتر فتوحی، دکتر جلیلی و دکتر موسوی، همگی برای حل این موضوع تلاش‌های زیادی انجام دادند، اما هیچ‌کدام از این تلاش‌ها به نتیجه نرسید. با این حال چند ماه پیش و در تاریخ ۱۸ اردیبهشت امید جدیدی به وجود آمد؛ ساختمان دیگری در منطقۀ اوشان که پیش‌تر متعلق به دانشگاه پیام نور بود و مدت‌ها بدون استفاده مانده‌بود، به دانشگاه شریف واگذار شد؛ سپس پیشنهاد تهاتر(مبادله) آن با خوابگاه شهید رجایی مطرح شد.
اگر این تهاتر انجام شود، دانشجویان دانشگاه شریف به خوابگاهی در نزدیکی دانشگاه خود منتقل می‌شوند و دانشجویان دانشگاه شهید رجایی نیز به ساختمان واقع در منطقۀ اوشان خواهند رفت. این جابه‌جایی برای دانشجویان دانشگاه شهید رجایی یک مزیت بزرگ داشت؛ فاصلۀ خوابگاه جدید با دانشگاه‌شان فقط ۱۲ دقیقه خواهد بود، در‌حالی‌که حالا فاصلۀ آن‌ها با دانشگاه‌شان که در محله لویزان واقع شده، بیشتر از یک ساعت است.
مذاکرات برای این تهاتر ابتدا به خوبی پیش رفت و توافقات اولیه بین رؤسای دانشگاه‌ها و امضای وزرای وقت، نوید یک پایان خوش را می‌داد. در یکی از جلسات، توافق‌نامه‌ای با حضور وزیر وقت دادگستری (رئیس کمیسیون حقوق قضایی) و معاون حقوقی رئیس‌جمهور به امضای طرفین رسید و سپس در کمیسیون مستندسازی و زیرکمیته حقوقی قضایی تصویب شد. اما در شهریورماه، این توافق در صحن اصلی کمیسیون حقوقی قضایی دولت به دلیل نداشتن سند رسمی برای زمین اوشان به تصویب نرسید. دانشگاه شریف تأکید کرد که تضمین می‌کند سند زمین را اصلاح و تکمیل کند، اما این پیشنهاد پذیرفته‌نشد. یکی دیگر از چالش‌های بزرگ، عدم تطابق ظرفیت خوابگاه‌ها بود؛ خوابگاه شهید رجایی ظرفیت ۴۵۰ نفر را داشت، در حالی که خوابگاه جدید دانشگاه شریف تنها ۳۰۰ نفر ظرفیت داشت. وزارت آموزش و پرورش برای جبران این اختلاف پیشنهاد کرد که ۱۵۰ نفر باقی‌مانده به مدرسه‌ای در نزدیکی دانشگاه شهید رجایی منتقل شوند.
حال آن‌که مشکل فقط ظرفیت نبود. یکی از موانع اصلی، وضعیت سند خوابگاه شهید رجایی بود؛ سندی که مشکلات حقوقی زیادی داشت و باعث کاهش ارزش آن از حدود ۱۵۰۰ میلیارد تومان به ۷۰۰ تا ۸۰۰ میلیارد تومان شده‌بود. علاوه بر این، صندوق رفاه دانشجویان هم قول کمک ۱۰ میلیارد تومانی برای بازسازی خوابگاه جدید را داده‌بود، اما این کمک تنها در صورتی تخصیص می‌یافت که فرآیند انتقال مالکیت خوابگاه شهید رجایی به پایان می‌رسید.
با وجود این مشکلات، هنوز مذاکرات ادامه داشت و امید به انجام این تهاتر زنده‌بود، اما تغییرات دولت و وزارت‌ها دوباره همه چیز را به حالت تعلیق درآورد. بیش از یک دهه است که این ماجرا پیگیری می‌شود و هر بار که به نظر می‌رسد این مشکل حل خواهد شد، موانع جدیدی سر بر می‌آورند. حتی سال‌ها پیش، دکتر جهانگیری، معاون اول دولت دکتر روحانی، در نامه‌ای به وزرای وقت علوم و آموزش و پرورش نوشت:
«متاسفانه در رابطه با یک مسئله بارها جلسه گذاشته شده و همه بر ضرورت آن توافق دارند ولی هر بار به بهانه‌ای تصمیم اجرایی نمی‌شود. انتظارم این است که سریعتر این مسئله را تمام کنید.»
-دکتر جهانگیری؛ معاون اول رئیس جمهور وقت
در این میان، پیگیری‌هایی نیز توسط شورای صنفی دانشگاه شریف در دوره‌های مختلف انجام شده‌است؛ به‌ویژه از سال‌های ۹۵-۹۶ که تعداد سنواتی‌های دانشگاه افزایش یافت و کمبود خوابگاه بیش از پیش خود را نشان داد. نبود ظرفیت مناسب خوابگاهی و عدم توان دانشگاه در پاسخگویی به نیازهای دانشجویان، تبدیل به یک دغدغۀ جدی شد. سال گذشته، در روز دانشجو، امیرعلی رستمی، دبیر شورای صنفی وقت، از وزیر علوم پرسید: «آیا نمی‌خواهید خوابگاه شهید رجایی که در چندین دولت به دانشگاه شریف قول داده شده را به دانشگاه تحویل دهید و از این حجم مشکلات خوابگاهی ما بکاهید؟» همچنین در این دوره جلساتی با برخی از مسئولین دولتی داشتیم و همچنان در حال تلاش برای برگزاری نشست‌های بیشتر با دیگر مسئولین هستیم. این موضوع را در جلساتی با حضور معاون وزیر، مدیر امور دانشجویان داخل و نمایندگان شوراهای صنفی دانشگاه‌های دیگر مطرح کردیم و مسئولین نیز به ما قول پیگیری دادند. طبق آخرین مکاتبات و پیگیری‌های انجام شده از طرف دکتر دانشور، مدیر کل امور دانشجویان داخل سازمان امور دانشجویان، موضوع همچنان در دست پیگیری وزارتخانه است.
در‌حالی‌که بیش از یک دهه از آغاز این ماجرا می‌گذرد، هنوز وضعیت خوابگاه‌ها به جایی نرسیده‌است و دانشجویان شریف همچنان در تلاش هستند که این مشکل را به نتیجه برسانند. در این مدت، آنچه که روشن است این است که خوابگاه‌های دانشجویی دیگر فقط یک نیاز فنی و اجرایی نیستند، بلکه بخشی از هویت و روح دانشگاه هستند. دولت باید قادر باشد برای دانشگاه صنعتی شریف به عنوان یکی از مراکز علمی و تحقیقاتی برجستۀ کشور، شرایط مناسب برای زندگی و تحصیل را فراهم آورد. از آن‌جا که خوابگاه‌ها نیز بخشی از این شرایط هستند، حل این مشکل نه فقط برای راحتی دانشجویان، بلکه برای حفظ اعتبار و پیشرفت دانشگاه حیاتی‌ست.
محمد عموشاهی ۴۰۰ برق
