(نویسنده: سوده حیاتی | کوچ فرهنگی و مؤسس آکادمی احیا)
در بسیاری از فرهنگ‌ها، جدایی یا طلاق هنوز هم پدیده‌ای حساس و گاه ناراحت‌کننده تلقی می‌شود. اما نباید فراموش کنیم که پایان یک زندگی مشترک، لزوماً پایان مسیر رشد فردی یک زن نیست. در حقیقت، برای برخی از زنان، این مرحله می‌تواند آغاز یک بازاندیشی عمیق در سبک زندگی، باورها و نقش خود در جامعه باشد.
زنان پس از جدایی، بیش از گذشته در معرض نگاه‌های متفاوت اجتماعی قرار می‌گیرند. اگرچه این نگاه‌ها همیشه دلگرم‌کننده نیستند، اما زنان می‌توانند با حفظ وقار، آرامش درونی و تعهد به رشد فردی خود، چهره‌ای متین، سالم و مفید از این مرحله از زندگی به جامعه نشان دهند.
نقش فرهنگی زن پس از جدایی تنها محدود به مسائل شخصی نیست. وقتی زنی با احترام به خود، با حفظ ارزش‌های اخلاقی و تلاش برای رشد و یادگیری، به مسیرش ادامه می‌دهد، ناخواسته به اطرافیان خود نیز امید و آگاهی منتقل می‌کند. او می‌تواند الگوی نجابت در سختی‌ها، متانت در تغییرات، و توانمندی در ساخت دوباره زندگی باشد.
ما به عنوان جامعه، نیاز داریم زنانی را که پس از جدایی، مسیر سالمی را پیش می‌گیرند، بشناسیم و از آن‌ها حمایت کنیم. نه با ترحم، بلکه با احترام. نه با دلسوزی، بلکه با درک و اعتماد.
در نهایت، این زنان می‌توانند با انتخاب‌های درست، به آرامی و بدون جنجال، در تغییر دیدگاه فرهنگی نسبت به طلاق و زنِ تنها نقش ایفا کنند — نه به‌عنوان مبارز، بلکه به‌عنوان الگوی نجابت، خرد، و بازسازی.
