چندی پیش با دوستی در باب کتاب خواندن صحبت می کردیم. من از کتاب هایی که این مدت با آنها گذرانده بودم می گفتم. و او نظرات در هم تنیده اش را در باب مضرات کتاب.
به اینجا که رسید تازه دریافتم ای دل غافل. این رفیق ما اینقدر نا باب بود و ما نمیدانستیم؟ حسابی حالم گرفته شد. در دلم خداوند تبارک و تعالی را شکر گفتم که جوانان این مرز و بوم کتاب نمی خوانند ولی ایمان آورده اند که خواندن کتاب لازم . حالا این بابایی که به این مهم ایمان نیاورده و برای کفرش برهان ساخته بود را ولش کنید. سوال من این است چرا جوانان، نه چرا مردم این مرز و بوم به اندازه ای که حقش است کتاب را درنمی یابند؟
-چون غرض دارند؟
-نه.
-چون مرض دارند؟
-نه.
-چون . . .
-میذاری حرفمو تموم کنم!!!
-باشه.
نظر من این است مردم در حد میدانند کتاب لازم است ولیکن در حدی که لازم است نمیدانند که لازم است.
جوری دیگر بیان میکنم. نمی شود هم درگیر تعداد فالوور ها، پی ام ها و امثال ذالک باشی و هم درگیر و دار کتاب. اگر دقت کنید بیشتر بهانه مردم از نخواندن کتاب خسته کننده بودنش است. خب مرد حساب تو که اصلا دل به کتاب ندادی! کلا وقتی هم گوشی کالبد ات پیش گوشی ات نیست روح و روان ات درگیرش است. حالا که قانع شدی قدم اول را بردار:
آفرین! دیدی اصلا سخت نبود؟ حالا تلویزیون هم خاموش کن. کتابی که مورد علاقه ات هست را بردار و شروع کن به مطالعه. چی ؟ کتاب نداری؟ ای بابا. پاشو برو گوشیتو بردار بفرست تعمیر ...
سعی کنید موضوع مورد علاقه تان را پیدا کنید. خواندن را جزئی از برنامه‌ی روزمره‌تان کنید. و یادتان باشد سنگ بزرگ نشانه نزدن است...
