✨همیشه دوست داشتم مربیگری کنم و مربیگری رو به همه یاد بدم.
🌾 مربیگری اینجا به معنی تدریس و یاددادن چیزی به دیگری نیست.
مربیگری بیشتر توجه داره به کشف اقداماتی که انسان را توانمندتر و قدرتمندتر کنه تا مقدار بیشتری از استعدادهای خودش رو به کار بگیره و دچار خودباختگی و خودکوچک‌بینی نشه...
📿آرزومه اینو جا بندازم که همه می‌تونیم مربی باشیم. هم مربی خود، هم مربی دیگران.
💡در متن بعد می‌تونید ببینید شما در زندگیتون برای آدمها مربی هستید یا نه.
📚 با الهام از کتاب « مربیگری در مدیریت»
💡کسی که به یه آدمی که مربی نیست و خودش رو تربیت نکرده در این حوزه، مراجعه می کنه؛ در مقابلش سعی می کنه اشتباهات خودش رو مخفی کنه، چون اون آدم رو کسی نمی بینه که درد و دغدغه رشد دادن این فرد رو داشته باشه. در این حالت به طور دفاعی به اون فرد گوش میده، تلاش می کنه خوب به نظر برسه و سعی می کنه نشون بده که خیلی میدونه.
🖌ولی کسی که به یک نفری رجوع می کنه که اونو «مربی» شناخته، با این قصد می ره سمتش که از اشتباهات خودش درس بگیره، بخاطر همین اشتباهاتش رو پنهان یا توجیه نمی کنه، به طور فعال گوش می کنه، تلاش می کنه از اینی که هست بهتر بشه و سعی می کنه آموخته های خودش رو برای جا نموندن از شبیه چنین کسی شدن بالا ببره.
حالا فکر کنیم:
چند نفر در اطراف ما رفتار مربی گونه دارند؟
چند نفر از ما رفتار مربی گونه داریم؟
حالا در هر نقشی... معلم، رفیق، مدیر، همکار یا پدر و مادر...
📌ما برای اینکه همه با هم رشد کنیم به سمت اهداف متعالی، باید هم اطرافمون پر مربی باشه، هم خودمون روحیه مربیگری داشته باشیم...
