یعنی با وظایفم کنار اومدم ، دوستش دارم ، چالش های من آنقدر مهم هست که براش مطالعه کنم ؟
اگر من یک مادری باشم که از نقش همسری یا مادری خودم دلخورم (با خودم مدام می گویم اگر بچه ها نبودن ادامه تحصیل می دادم، اگر ازدواج نکرده بودم این اتفاق برام می افتاد) این عوامل باعث میشه یک سد هایی در ارتباط با فرزند و همسر خود داشته باشم.
اصطلاحا صدِ خودم را در اون وظیفه و نقشی که دارم نمی گذارم .
مثل معلمی که هرروز صبح با اکراه پیش دانش آموزانش می رود ، شاید ارتباط مثبتی بگیرد اما همیشه پس ذهنش یک ناراحتی و دلخوری یا نسبت به انتخاب هاش و یا عملکردش دارد (چرا من کار دیگه ای انتخاب نکردم و...)
اگر ما بتوانیم در زمینه پذیرش نقش هامون پررنگ عمل کنیم و با گفتگو و مشورت نه تنها این نقش ها را بپذیریم ، بلکه در آن رشد پیدا کنیم ، این باعث می شود صلحی در ارتباط با افراد در زندگیم داشته باشم که آرامش و رشد و تعالی از دستاوردهای آن است.
⁉️بزرگ ترین سرمایه ما در زندگی چیست ؟
در زندگی یک سری موقعیت ها و رسالت ها و برنامه هایی داریم که یکی از محورها و ستون های آن، فرزندان مان هستند ، زندگی مشترک من هست و ...
اگر من نسبت به این ها دلخوری داشته باشم ضربات و آسیب هایی به کل زندگی من خواهد داشت .
⁉️فرزندم را چطور تربیت کنم ؟
امیرالمومنین علی علیه السلام فرمودند:
آن چیزی که از پدر به ارث می ماند مال و اموال نیست بلکه ادبی است که به فرزندانش آموخته است .
ادب در مرحله های زندگی متفاوت است مثلا در 7 سال دوم ادب در اطاعت می بینم یعنی پذیرش ادب و اطاعت محض از والدین !
در 7 سال اول ادب ما والدین در قالب بازی ها و قصه ها و حمایت ها قرار می دهیم.
هیچ مسیری در حوزه تربیت مثل رویکرد فطری نخواهد بود
مسیر ما نیاز به آگاهی، پذیرش و سرمایه گذاری تربیتی دارد.
