استاد فرشچیان پر کشید.

ماشین‌ها روزی شاید بهتر از ما حساب کنند، شاید سریع‌تر از ما یاد بگیرند، اما هنوز یک چیز را بلد نیستند: «احساس».
محمود فرشچیان ثابت کرد که هنر، فرمول و الگوریتم نیست.
هر خط و رنگش، بخشی از تاریخ، فرهنگ و باور ما بود؛ چیزی که هیچ پردازنده‌ای نمی‌تواند محاسبه کند.
هوش مصنوعی می‌تواند تقلید کند، ولی نمی‌تواند «خلق» کند.
استاد رفت، اما هر تابلویش، بیانیه‌ای است علیه جهان بی‌روحِ ماشین‌ها…
یادش، همانند آثارش، جاودان خواهد ماند.