یک وقت هایی آدم مینشیند و به سرگذشتش فکر میکند
اینکه چه شد که به اینجا رسید؟
چه شد که چرخش زمان او را به این موقعیت آورد؟
و واقعا در تحیر میماند
از این همه اتفاقاتی که اصلا انتظارش را نداشت که اصلا فکرش را نمیکرد
کی فکر میکرد من بالاخره بعد یک سال حال بعد ادبیات دانشگاه پیام نور قبول شوم و در نهایت بفهمم که کلاسهای رشته ام مجازی است!؟
راستش مجازی بودن رشته ام به دلیل کمبود جمعیت دانشجوها خیلی ناراحتم کرد
ولی بخاطر پدرم ثبت نام کردم
بخاطر اینکه نمیدانستم اگه دانشگاه نرم چه کنم
ولی آن وقت حالم از کلاسهای مجازی به هم میخورد
اصلا هدفم از دانشگاه بحث با استاد و دانشجویان در فضای کلاس حضوری بود
نه اینکه فقط بنشینم در خانه و کتاب ها را بخوانم و امتحان ها را بدهم تا مدرک بگیرم
اما به هر حال در دانشگاه پیام نور قبول شده بودم ثبت نام کردم چون میدانستم کشش دوباره کنکور دادن را ندارم
در این دو ترم مجازی بودن دانشگاه برای من فشار روحی و روانی زیادی به وجود آورد
اما حالا میفهمم که مجازی بودنش تا حدودی برایم مثبت است
بخاطر مجازی بودن دانشگاهم وقت آزادتری برای انجام کارهای متنوع دارم
کلاس زبان میروم و تازه رفتن به باشگاه را شروع کردم
و خب درست است که همچنان گاهی حسرت کلاس حضوری را میخورم اما الان از اتفاقی که برایم افتاده و از این راه خوشحالم
چون حس میکنم خداوند این راه را مقابلم گذاشت تا من بتوانم به علایق مختلفم برسم
انگار او از ظرفیت های من خبر داشت و میدانست که من میتوانم با درس خواندن در پیام نور راحت تر دیگر علایقم را دنبال کنم
و خب الان از درس خواندن در پیام نور به اندازه قبل ناراحت نیستم
همچنان از خودم و آینده میترسم
از مسئولیت های بیشمارم
اما الان از خودم راضی ام
به عنوان کسی که انگلیسی اش را ادامه میدهد،باشگاه میرود و درس میخواند
حداقل میدانم که با وجود خستگی و سختی دارم خودم را رشد میدهم
و دیگر تقریبا قبول کردم که غم و سختی همیشه با آدم هست
همانطور که خدا در قرآن میفرماید:
و خلقنا الانسان فی کبد
ما انسان را در رنج آفریدیم
اما خودش در این سختی ها همیشه کنار ماست و هیچ وقت رهایمان نمیکند
و وقتی به سرگذشت عجیبم در طی این سالها نگاه میکنم همیشه نگاه خدا را بر روی خودم حس میکنم
او کسی بود که من را تا اینجا رشد داد و به اینجا آورد
و من تا ابد میتوانم به او تکیه کنم
این بزرگترین امید من در طی این سالهاست:)
