یوم الله سیزده آبان ،یادآور حماسه‌ها، ایثارها و فداکاری‌های دانش آموزان عزیزمان است. این روز با شکوه بدین سبب، روز «دانش آموز» نامیده شد، تا خاطره‌ی فرزندان دلیر انقلاب برای همیشه جاودان بماند و درسی فراموش ناشدنی برای تمام دانش آموزان در سراسر گیتی باشد که با ابرقدرت ها و چپاول‌گران بین‌المللی به مبارزه‌ی بی امان بپرداند و عزت را بر زندگی ذلت‌بار ترجیح دهند. روز دانش آموز به همه مستصعفان جهان می‌آموزد که علیه مستکبران قیام کنند وحقوق مسلم و از دست رفته یا خویش را از چنگال استکبار و استعمار بیرون کشند.
سایت‌ها، روزنامه ها، صداوسیما همه و همه به مناسبت 13 آبان از این متن ها و حرف‌ها پر شده اند. حرف از دلیری دانش اموزان و دانشجویانی می‌زنند که جلوی شاه و امریکا ایستادند و انقلاب را به پیروزی رساندند. روزنامه ها مصاحبه چاپ میکنند صداوسیما از راهپیمایی دانش اموزان و مردم دراین روز گزارش نشان می‌دهد که همه یک دل و هم صدا امده‌اند و مرگ بر آمریکا سر میدهند و اتحادشان را به رخ دنیا می‌کشند. تظاهر کنندگان که ساعت ها شعار مرگ برآمریکا را فریاد زده اند با کیک و ساندیس پذیرایی می‌شود و جلوی دوربین یک صدا می‌گویند آمریکا هیچ غلطی نمیتواند بکند. و بعد پرچم امریکا را آتش می‌زنند.
همه این ها چیزی است که رسانه‌های داخلی و مطبوعات از این روز نشان میدهند؛ تسخیر لانه جاسوسی امریکا و روز دانش اموز.
البته که این روز، روز بزرگی برای ماست. اما سوالی که هست انکه ایا هدف شهدای این روز بعد از چهل سال محقق شده است؟ دست امریکا از ایران کوتاه شد؟ ایران کشوری آزاد است که در بند امریکا و ابر قدرت ها نیست؟ عده ای سفارت امریکا را در این روز تسخیر کردند و با خشمشان خواستند به امریکا فهماندند در ایران جایی برای انان نیست و هیچکس نمی تواند به ایران اسیبی برساند. هر سال ما این روز را جشن گرفتیم و از ان احساس غرور کردیم و گفتیم امریکا هیچ غلطی نمیتواند بکند. اما غاقل از این که همان امریکا دارد در همین13 ابان غلط بزرگی می کند و ان هم بازگرداندن تحریم ها علیه ایران است و با وجود تمام کشمکش ها و اعتراض‌ها و شکایت‌ها به این دیوان و آن دادگاه هیچ کدامشان جلودار تحریم نخواهند بود. امریکا با بازگرداندن تحریم هایش علیه ایران در این تاریخ خواست به ما بگوید شاید شما 39 سال پیش سفارتمان را تسخیر و مارا مجبور به ترک ایران کرده باشید. اما ما هنوز هم می توانیم بدون حضور در ایران برای ایران مشکل درست کنیم و شما توانی در باربر ما ندارید.
پس بهتر است به جای تنها شادی کردن و چند شعار تو خالی و اتش زدن پرچم امریکا به فکر راه حل اساسی باشیم. نگوییم رای دادید و فعلا همین است که هست انتظار شرایط بهتر از این را نداشته باشید. سرمان توی ابرها نباشد و اهنگ همه چی آرومه من چقدر خوشحالم را نخوانیم. چرا که فی الواقع اصلا چنین نیست. الا ماشاءالله دلیل و مدرک برای اثبات گفته هایم هست. تنها کافی است چشم هایمان را باز کنیم.
