ما در این مقاله قصد داریم تا شما پدران و مادران عزیز را با خواب نرمال و اصولی فرزندانتان آگاه سازیم .
لطفا این مقاله را تا انتها مطالعه نمایید و در آخر نظرات و سوالات خود را در این باره برای ما بنویسید تا بتوانیم در ارائه خدمات هرچه بهتر و بیشتر شما را یاری نماییم.
کودک سه تا پنج ساله ، حدود ۱۲ ساعت می خوابد ، برخی از بچه ها تا ۳٫۵ سالگی ممکن است در روز یکبار آن هم بعد از ظهر ، خواب کوتاه نیم ساعته تا یک ساعت را داشته باشند .
ولی معمولا بعد از ۳٫۵ سالگی بچه ها تمایلی به خوابیدن نخواهند داشت .
بچه های ۵ تا ۷ ساله حدود یازده ساعت خواب احتیاج دارند و تقریبا ۲۰ درصد این خواب در منطقه ی حرکت تند چشم است ، که در این ایام دیدن رویا اتفاق می افتد .
کودکان با خوابیدن مسئله دارند ، یعنی تقریباً در این سن و سال تمایل به خوابیدن ندارند ، از خوابیدن وحشت دارند و علتش این است که خواب می‌بینند و این خواب ها آنها را اذیت می کند .
نگرانی دیگر آنها این است که هنگام خواب آنها اتفاقاتی بیفتد که آنها از آن بی خبر هستند .( چه خوب و چه بد )
نگران موضوع ها و مطالب دیگری هم در ذهن شان هستند تا آنجایی که ممکن است به بهانه گیری های مختلف مایل نباشند که بخوابند .
پدر و مادر تقریباً نزدیک به یک ساعت قبل از وقت خواب مناسب بچه ها ، باید خانه را آرام کنند و این فرصت را بدهند که آهسته آهسته و بدون فشار و تحمیلی آنچه را که به عنوان مراسم قبل از خواب هست مثل ( شستن دندان ها یا مسواک زدن یا رفتن به دستشویی و یا تغییر لباس و یا خواندن و شنیدن موسیقی و یا گفتگو با پدر و مادر که لازمه این مراسم هست ) بچه ها آن را آغاز کنند .
نه اینکه وقتی که زمان خواب بچه ها فرا می رسد حالا با سرعت و فشاری از آنها بخواهیم که کارها را هر چه زودتر انجام داده و به موقع بخوابند .
در عین حال محیط خانه باید آرام باشد ، به این معنا که رادیو و تلویزیون برای فردی نباید روشن باشد ، زیرا اگر بچه ها احساس کنند که همچنان بیداری ادامه دارد آنها مایل به خوابیدن نخواهند بود .
به هرحال گفتگویی با بچه ها خواندن کتاب برای آنها جزء موارد اصلی و اساسی خواهد بود .
کودک ۴ ساله معمولاً علاقه مند است ، که به رختخواب و تخت خواب خودش برود .
این احساس مالکیت خوشبختانه در این سن پیدا می شود و ما باید از آن استفاده کنیم و تقریباً دیگر بعد از آن به بچه ها فرصت بازگشت و برگشت به اتاق خودمان و یا تختخواب مان را ندهیم .
و از این بابت خاطر آسوده کنیم تا مشکلاتی که مخصوصاً بین ۴ تا ۶ سالگی از نظر جنسی برای آنها وجود دارد ، گرفتاری هایی را در این زمینه برای آنها فراهم نمی کند .
اگر بچه‌ها در این سن و سال به اتاق شما آمدند ، بهترین کار این است که یکی از شما پدر یا مادر به اتاق خواب بچه برگردید و او را به خوابیدن تشویق کنید و مدتی در آنجا بمانید .
می توانید روی زمین کمی بنشینید ، اگه بچه احتیاج به امنیت و آرامش بیشتری دارد ، در آنجا رختخواب و تختخوابی داشته باشید و در آنجا استراحت کنید و بعد از اینکه خاطر او آسوده شد که شما هستید و چند دقیقه از خوابش گذشت و وارد مرحله خواب عمیق یا عمیق تری شد می توانید به اتاق خودتان برگردید .
آنچه که از این سن و سال به بعد اهمیت دارد ، این است که ، اگر اتاق و رختخواب پدر و مادر جدا از بچه ها است ، نباید محلی برای رفت و آمد بچه ها شود و یکی از پدر و مادر که هم بچه‌ها توجه بیشتری به او دارند و یا از او حرف شنوی دارند و هم به بچه ها آرامش بیشتری می دهد ، این وظیفه را انجام دهند.
اما مشکلی که برخی از اوقات در این سن و سال برای بچه‌ها اتفاق می‌افتد ، موضوع کابوس هایی است که می بینند این کابوس ها به دو صورت خودش را نشان می‌دهد .
۱) یکی اینکه وقتی کودک بیدار می شود ، دقیقا خاطرش هست که چه دیده و موضوع چه بوده است و آن را می‌تواند بازگو کند یا حداقل شما خاطرتان آسوده است که چنین توانی را دارد .
۲) دیگر اینکه احتمال دارد وقتی کودک از خواب بیدار می‌شود و بسیار وحشت زده است به هیچ وجه از خواب خودش خبر نداشته باشد . این وحشت خواب موضوع متفاوتی است و زمینه بیولوژیکی دارد و هیچ ارتباطی به زمینه روانی ندارد . در نتیجه کودکانی این مشکل را پیدا می‌کنند که دلایل بدنی برای آن دارند .
یکی از آنها که بیشتر توجه متخصصین را به خودش جلب کرده است ، مرحله (ایست تنفسی) است به این معنا که بچه ها به دلایلی اکسیژن به مغزشان نمی‌رسد و در نتیجه فعالیت مغز غیر عادی می‌شود ، بنابراین به یک چنین اکسیژنی احتیاج دارد .
نکته : اگر فرزند ما گرفتار کابوس و وحشت خواب شد ، پدر یا مادر باید به سراغ او بروند او را بیدار کنند مواظب او باشند و با آرامش صحبت کنند ، این که خواب است و واقعیت ندارد را برای او مشخص کنند .
به او اطمینان دهند که کنارش هستند و با او هستند و کمک کنند که بخوابد و مدت بیشتری کنار او بمانند تا خاطر بچه و شما آسوده باشد که این مشکل پشت سر گذاشته شده است و اگر فرزند شما راه افتاده است بهتر آن است که در حالی که مواظب بدنش هستید ، چون ممکن است به زمین بخورد و او را گرفته اید به او بدون اینکه بیدارش کنید این پیام را خواهید داد که به اتاق خوابش و رختخوابش برگردد و او را کمک می کنید تا در آن مسیر حرکت کند .
معمولاً این بچه‌ها فردا صبح از آنچه که اتفاق افتاده است خبری ندارند .
این حرکت معمولا در سه ساعت اول خواب بچه ها اتفاق می افتد . ولی اگر بچه ها فقط کمی ناله و گریه می کنند بهتر است که کاری به کارشان نداشته باشیم . اما اگر وحشت زده هستند و فریاد می‌زنند ، بیدار کردن آنها کمک می‌کند .
اینکه فرزندمان غذای بسیار خورده باشد ، که هنوز هضم نشده است و یا گرسنه باشد و علت این بیداری و یا گرفتاری به این دلیل باشد همچنان وجود دارد ولی معمولاً تغذیه در این سن و سال نقشی ندارد .
شب ادراری بچه ها برخی از اوقات سبب می شود آن ها را بیدار کند و یا بعد از اینکه بیدار شدند یا در حالت خواب با این کابوس ها به دلیل احساس بدی که می‌کنند ، روبه‌رو شوند .
خیلی از بچه ها شب ها از سایه‌های اتاقشان یا اطرافشان یا از پنجره می ترسند .
از یک طرف باید نور را طوری تنظیم کرد که این سایه ها نباشند و خیلی از اوقات دادن یک چراغ قوه که به راحتی بچه ها می توانند آن را روشن کنند تا مطمئن شوند ، چیزی که آنها را اذیت می‌کند سایه است و چیزی در آنجا نیست ، می‌تواند به بچه ها کمک کند .
بچه ها بین ۳٫۵ یا ۴ سالگی کابوس خیلی کمتری دارند ، ولی در سن ۵ سالگی بیشتر می شود . مخصوصاً نگرانی بچه های ۵ ساله این است که حیواناتی هم ، از کوچک و یا بزرگ در کمدی مخفی هستند و یا زیر تخت آنها هستند ، که باید آنها را در این زمینه کمک کرد .
در ۶ و ۷ سالگی معمولا نگرانی بچه ها از ارواح و اشباح و حرف‌هایی از این قبیل خواهد بود .
خوشبختانه بچه‌ها با کمی مواظبت و مراقبت می توانند از آن بگذرند و نیز می دانیم که پسربچه زودتر به خواب می رود و کمی هم خواب بیشتری دارد .
برخی از بچه ها حدود ۴ ، ۵، ۶ سالگی قبل از خوابیدن بازی‌هایی را درمی‌آورند ، غذا می خواهند ، شیر می‌خواهند ، آب می خواهند ، یا مایل هستند که یکی از اسباب بازی ها یا عروسک خودشان را با خودشان داشته باشند ، در حالی که با مهربانی می‌توانیم آن را پاسخ دهیم و باید بدانیم که غالب اوقات این بهانه ای است برای نخوابیدن .
بچه های ۵، ۶ ساله برخی از اوقات فین فین هایی می‌کنند که نشانی نگرانی آنها است و یا دستشان را در موهایشان می برند و انگشت شان را می خورند ولی این نوع اتفاقات برای بچه ها عادی است و ما باید با مهربانی با آنها برخورد کنیم ، چون مهمترین مسئله اطمینان از محبت ما است و آرامشی که از این طریق پیدا می کنند .
