منتشر‌شده در: مجله nature به تاریخ ۲۵ مارس ۲۰۲۰
لینک منبع: Decades-old refrigerators and insulation from buildings are leaking ozone-destroying chemicals: nations must act
در سپتامبر ۱۹۸۷، بسیاری از کشورها در پاسخ به هشدار محیطی که توسط محققان به صدا در آمد، در مونترال کانادا گرد هم آمدند. لایه اوزون استراتوسفری، که سیاره را از تابش مضر فرابنفش خورشید محافظت می‌کند، در حال تجزیه شدن بر روی قطب جنوب بود. مقصر واضح بود: کلروفلوروکربن ها (CFC) ، گروهی از مواد شیمیایی مورد استفاده در سیستم‌های خنک‌کننده و محصولاتی مانند قوطی‌های اسپری و عایق کف.
در این جلسه پروتکل مونترال در مورد موادی که لایه اوزون را از بین می‌برند به تصویب رسید-این پروتکل در سال ۱۹۸۹ تصویب خواهد شد. با استفاده کم تر کارخانه ها و کشورها از مواد شیمایی کم ضرر، آلودگی ناشی از CFC ها کاهش پیداکرد.
مطالعات ۱ تایید می‌کند که لایه ازن بازیابی طولانی خود را آغاز کرده‌است. این موضوع اعتبار پروتکل مونترال را به عنوان یکی از بهترین مطالعات موردی برای سیاست مبتنی بر علم تقویت کرده‌است: محققان تهدید رو به رشدی را شناسایی کردند؛ دولت‌ها اقدام معناداری انجام دادند؛ و تهدید شروع به عقب‌نشینی کرد.
اما CFC ها تنها لایه ازن را خالی نکردند. آن‌ها اثرات آب و هوایی نیز به عنوان گازهای گلخانه‌ای دارند و همچنین این که چگونه گردش هوا در نیم‌کره جنوبی-و احتمالا فراتر از آن-را تغییر داده‌اند. در حال حاضر تیمی به رهبری محققان در موسسه تعاونی تحقیقات علوم طبیعی در بولدر، کلرادو، گزارش 2 می‌دهند که چگونه پروتکل مونترال به توقف یا حتی در برخی موارد معکوس شدن تغییرات اخیر در گردش جوی ناشی از تخلیه ازن کمک کرده‌است. ازن کم‌تر، به معنای جذب کم‌تر انرژی خورشیدی ورودی در استراتوسفر است. این کار استراتوسفر پایینی را خنک کرده و بادهای بالای جو را که در طول تابستان، در اطراف قطب جنوب گردش می‌کنند را تقویت می کند. اما همانطور که شرایط استراتوسفر-اوزون شروع به بهبود در حدود هزاره کرد، تغییر قبلی شروع به تثبیت کرد و حتی ممکن است شروع به معکوس شدن کند.
این مطالعه قدرت پایدار پروتکل مونترال-و توافقنامه های بین‌المللی زیست‌محیطی-را برای حفاظت از مشمولین جهانی نشان می‌دهد. اما مطالعه دیگری که هفته گذشته در «ارتباطات طبیعی» منتشر شد، به ما یادآوری می‌کند که چرا باید مراقب بود-و چرا هنوز به کار آن‌ها نیاز است.
در پروتکل مونترال نیازی به پیدا کردن و از بین بردن منابع قدیمی CFC-مانند یخچال قدیمی و واحدهای تهویه مطبوع-وجود ندارد، به این دلیل که این توافق در مورد منابع آینده بود. همچنین، انبار های CFC کوچک در نظر گرفته شده‌اند، اما اینکه تا چه حد «کوچک» موضوع بحث و مطالعه قابل‌توجهی بوده‌است. در حال حاضر، محققان موسسه فن‌آوری ماساچوست در کمبریج ۳ گزارش می‌دهند که دو نوع گاز (CFC-۱۱) و ( CFC-۱۲) از تجهیزات خنک‌کننده قدیمی و عایق سازی ساختمان با مقادیر بیشتری از آنچه که تخمین زده شده‌بود، خارج می‌شوند.
محققان محاسبه کرده‌اند که این «منابع» CFC آنقدر بزرگ هستند که می‌توانند به طور بالقوه بازیابی ازن را تا شش سال به تاخیر بیندازند، همچنین معادل ۹ میلیارد تن دی‌اکسید کربن به جو اضافه می‌کنند-مشابه مقداری که کل اتحادیه اروپا متعهد به قطع انتشار آن تحت توافقنامه آب و هوایی پاریس سازمان ملل متحد شده‌است. محققان همچنین دریافتند که سطوح بالاتر از حد مورد انتظار CFC-۱۱۳، یک ماده شیمیایی است که قبلا در حلال‌هایی استفاده می‌شد که تولید مستقیم آن‌ها ممنوع است.
این آخرین یافته‌ها از تحقیقات سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ پیروی می‌کنند که در آن چین به عنوان منبع انتشار غیرقانونی CFC-۱۱ شناسایی شد. گزارش‌ها حاکی از آن است که دولت چین در این مورد سختگیری کرده‌است و آخرین تحلیل‌ها-که هنوز اولیه هستند-حاکی از آن است که این نشت این آلاینده گازی کاهش‌یافته اند.
هدف نهایی پروتکل مونترال، ردیابی و دفع منابع قدیمی CFC است. این امر نیازمند اقدامی هر چه زودتر، از سوی کشورهای امضا کننده پروتکل خواهد بود. با این وجود، این پروتکل نمونه بارزی برای محققان و سیاست گذاران در حوزه‌های دیگر-و نه فقط در زمینه تغییرات آب و هوایی-است که نشان می‌دهد چگونه شواهد علمی می‌توانند فعالیت‌های جهانی را هدایت کنند.
این متن با استفاده از ربات ترجمه مقاله نورولوژی ترجمه شده و به صورت محدود مورد بازبینی انسانی قرار گرفته است.در نتیجه می‌تواند دارای برخی اشکالات ترجمه باشد.
مقالات لینک‌شده در این متن می‌توانند به صورت رایگان با استفاده از مقاله‌خوان ترجمیار به فارسی مطالعه شوند.
