حضانت به معنای نگه داری و مراقبت از فرزندان است و هم حق و هم تکلیف ابوین (پدر و مادر ) است . تا زمانی که زوجین با یکدیگر زندگی می نمایند این حق به هر دو آنها تعلق دارد اما آنچه مسئله ساز است و موضوع حضانت فرزندان را با بحث جدی تری مواجه می نماید زمانی است که زوجین از یکدیگر جدا شوند و یا اینکه یکی از زوجین فوت نماید .
چنانچه زن ومرد از یکدیگر جدا شوند ،طبق آنچه در قانون آمده است حضانت فرزند چه دختر و چه پسر تا سن 7 سالگی با مادر است و پس از آن طبق قانون حضانت با پدر است.
اما چنانچه طلاق توافقی بین زن و مرد منعقد شود در باب مسئله حضانت فرزند یا فرزندان نیز لازم است توافق صورت گیرد به عبارت دیگر گواهی عدم امکان سازش در صورتی صادر می شود که در مورد حقوق مشترک بین زن ومرد توافق صورت گیرد که حضانت نیز یکی از این مسائل می باشد. در طلاق توافقی ممکن است حضانت به مادر و یا پدر اعطا شود و دیگر در این نوع توافقات سن هفت سال و بالاتر و پایین تر معنا پیدا نمی نماید و همه چیز به توافق بین زن و مرد برمیگردد.
یکی از سوالات شایع که به کرات پرسیده می شود این است که در چه صورتی امکان سلب حضانت از پدر یا مادر وجود دارد. خوشبختانه قانون این مسئله را پیش بینی نموده است و مواردی را احصا نموده است که در این مواقع حضانت از پدر یا مادر سلب میگردد. و فلسفه قانون گذار این بوده است که امنیت روحی و جسمی فرزند حفظ گردد از این رو قانون گذار مقرر داشته است که در این مواقع حضانت از پدر یا مادر متخطی سلب گردد.
چنانچه هر کدام از موارد فوق رخ دهد با شکایت طرف مقابل و یا یکی از اقربا و یا به تقاضای رئیس حوزه قضایی درباره فرزند تحت حضانت تصمیم مقتضی لحاظ میگردد.
