مسئولین محترم!
اگر «مدیریت بحران» را در دوران دانشجوییتان با سرفصلهایی نظیر «ایجاد بحرانهای پیدرپی برای دانشجویانِ بحرانزده» گذراندهاید، باید بگوییم: عالی عمل میکنید! اگر قرار بود جایزهای برای عدم تصمیمگیری صحیح و اطلاع رسانی بهموقع داده شود، بیشک دانشگاه ما رکورددار و برنده این جایزه است! از تخصیص یکباره خوابگاه به جدیدالورودها در روز پایانی بازه مصاحبه تا دستور تخلیه فوری خوابگاهها! انگار هر تصمیم شما یک «منطقِ مرموز» دارد که فقط خودتان از آن باخبرید! تصمیماتتان بهحدی شتابزده و پرابهام هستند که هیچ کس نمیداند، منطق پشت آن چیست…
دیگر همگی از اطلاعیههای مربوط به خوابگاه و دانشگاه میترسیم... میترسیم کانالهای اطلاعرسانی را مشاهده کنیم و با غیرمنتظرهترین اطلاعیه و تصمیمگیریها مواجه شویم...
فصل اول: اطلاعیههای متغیر
در جدیدترین تصمیمگیری بینظیر دانشگاه، شاهدِ سه اطلاعیه در خصوص خوابگاهها بودیم. از اطلاعیه شنبه ۲۴ خرداد: «دانشجویان محترم میتوانند با حفظ آرامش، خوابگاهها را ترک کرده و به محل سکونت خود مراجعه نمایند. در صورت باقیماندن وسایل شخصی در خوابگاه، جای هیچگونه نگرانی نیست و دانشگاه شرایط لازم برای نگهداری آنها را فراهم خواهد نمود» تا دوشنبه ۲ تیر: «دانشجویان ساکن خوابگاه شهید آوینی، الزهرا و امام حسین(ع) توجه داشته باشند خوابگاه روز یکشنبه و دوشنبه مورخه ۸ و ۹ تیر از ساعت ۸ صبح تا ساعت ۱۴ (برای خوابگاه شهید آوینی) و ۸ صبح تا ۱۶ (برای خوابگاه امام حسین(ع) بازگشایی میشود. افرادی که قصد برداشتن وسایل خود را دارند، به صورت موقت و با ارائه کارت دانشجویی و بدون همراه میتوانند وارد خوابگاه شوند و وسایل خود را را خارج کنند؛ فقط به اندازه برداشتن وسایل ضروری فرصت داده خواهد شد و اقامت در خوابگاه امکانپذیر نیست؛ لطفا فقط در ساعات و تاریخهای ذکر شده مراجعه نمایید»؛ این اطلاعیه در شرایطی بود که حتی اجازه ورود خودروهای خانوادهها به خوابگاه شهید آوینی هم داده نمیشد.
در نهایت با اطلاعیه روز یکشنبه ۸ تیرماه، در اولین روز از تاریخ مشخص شده (آن هم نه در ساعات ابتدایی روز!) که قرار بود صرفا وسایل ضروری از خوابگاه خارج شود، تیر خلاص بر دانشجویان خوابگاهی زده شد: «با توجه به لغو برگزاری امتحانات در تیرماه، کلیه خوابگاههای دانشگاه تعطیل می باشد. بدیهی است کلیه دانشجویان موظف میباشند تا تاریخ ۱۵ تیرماه نسبت به تخلیه کامل اتاق و جمعآوری وسایل خود اقدام نمایند.»
این اطلاعیه در شرایطی بود که تعدادی از دانشجویان مطابق اطلاعیه دوم، با برداشتن وسایل ضروری، باقی وسایل خود را رها کرده و در مسیر برگشت به شهرهای خود بودند و عده کثیری از دانشجویان نیز در خانههای خود از جای جای کشور به امید اطلاعیه اول به انتظار شهریور ماه نشسته بودند. اکنون برخی از مسئولین میگویند که مسئولیت وسایل باقیمانده با خودتان است!
برخی دیگر از مسئولین همچنان میگویند که نیاز به تخلیه کامل نیست و فقط وسایل ضروری را با خود ببرید! چطور حرفهایتان با اطلاعیهها یکی نیست؟! اگر به نتیجه یکسانی نرسیدهاید و خودتان هم دچار سردرگمی شدهاید، چرا اطلاعیه صادر میکنید؟ هدف از این کار چیست؟! ابتدا اطلاعیه مبنی بر تخلیه کامل اتاقها صادر میشود و پس از گذشت یک روز، اطلاعیه جدیدی مبنی بر اینکه «اداره خوابگاهها بر انجام این امر اصراری ندارد!»
آیا این چندگانگی اطلاعیهها، حاصل جلسات فشرده مدیریتی است یا یک شوخیِ طولانیمدت با دانشجویان؟!
اگر مورد اول بوده واقعا دست مریزاد! کاملا سنجیده است و شرایط دانشجویان ساکن خوابگاهها و مسیرهای طولانی و بحث تهیه بلیط و هزینههای مختلفی که دانشجو متحمل خواهد شد، تماما در نظر گرفته شده است! میخواهیم بدانیم این چه نوع مدیریتی است که هر بار، دانشجویان را با یک بحران جدید غافلگیر میکند!؟ آیا یک بار هم شده از خود بپرسید که این تصمیمات چه تأثیری بر زندگی دانشجویان میگذارد؟ اگر دانشگاه قرار است الگویِ «مسئولیتپذیری» باشد، چرا مسئولین از پایهایترین اصول آن مانند «پاسخگو بودن» و «شفافیت در اطلاعرسانی» فرار میکنند؟ فکر میکنید فقط کافی است یک دستور صادر کنید و انتظار داشته باشید همه، بیچونوچرا اطاعت کنند؟!
فصل دوم: درهای متغیر
حالا که بحث عدم اطلاع رسانی صحیح، به موقع و شفاف مطرح شده، خوب است به موارد گذشته هم اشاره کنیم.
در همین چندماه گذشته، خوابگاه شهید آوینی شاهد جابهجایی و تغییر درهای ورودیاش به صورت «هر چند وقت یکبار» بوده است. در طی این جابهجاییها بارها شنیدهایم که دوستانمان به امید باز بودن درِ همیشگی، مسیر دورتر را طی میکنند و در نهایت با درِ بسته مواجه میشوند و مسیر رفته را دوباره باز میگردند تا از در دیگر وارد شوند! ما به خوابگاه نیامدهایم، بلکه به یک آزمایش روانی دعوت شدهایم که در آن، درها متغیر مستقل و ما متغیر وابسته هستیم! شاید ماجرای میهمانان عزیز دانشگاه که برای اسکان به ساختمان شهید سلیمانی (یا به قول ما یاس ۱ خوابگاه شهید آوینی) میآیند را بدانید. علت تغییر محل رفتوآمد دانشجویان، همین میهمانان محترم هستند.
این مشکل که برای بارها تکرار شده و حتی روند مشخصی هم ندارد، نیازمند توجه از سوی مسئولین محترم است. بهتر است پیش از هرگونه تغییر، اطلاعرسانی کافی صورت گیرد که نه تنها باعث صرفهجویی در وقت و انرژی دانشجویان شود، بلکه محیطی منظمتر و با رضایت بیشتر را فراهم کند.
فصل سوم: ظرفیتهای متغیر
نمونه معروف و آشکار عدم اطلاع رسانی صحیح و به موقع دانشگاه مربوط به سال گذشته است که با خلاقیتی بینظیر، تصمیماتی در رابطه با تخصیص خوابگاه به دانشجویان جدیدالورود گرفت. در ابتدا، گفتند: «خوابگاه نداریم!» اما در آخرین روز از روند مصاحبه اعلام کردند: «باشد، فقط یک ظرفیت محدود!»
در هر حال، یکی از علل این اتفاق را کمبود ظرفیت خوابگاهها عنوان کردند؛ اما واقعیت چیز دیگری به نظر میرسد... آیا تخصیص یک ساختمان با حداقل ۱۲۰ نفر ظرفیت به میهمانان، یکی از دلایل کمبود ظرفیت خوابگاه شهید آوینی نیست؟ دانشجویان را آنقدر بیاهمیت میدانید که فکر میکنید هیچکس متوجه این تناقض نمیشود؟!
ما مخالف آمدن میهمان به دانشگاه و یا برگزاری همایشها و طرحهای ملی در دانشگاه نیستیم و این رویدادها را برای پیشرفت دانشگاه، بسیار ضروری میدانیم، اما نه به قیمت کاهش ظرفیت خوابگاه و عدم ثبت نام بسیاری از داوطلبان در دانشگاه به دلیل عدم تخصیص خوابگاه! با ادامه این روند، کم کم باید دانشجوی خوابگاهی را گونهای در حال انقراض تلقی کنیم! انتظاری که همه ما از دانشگاه داریم، احترام و توجه بیشتر به دانشجویاناش است. شاید این احترام، اختصاص ظرفیت بیشتر به خوابگاهها یا در نظر گرفتن مکانی دیگر برای میهمانان چند روزهی دانشگاه و یا حتی سادهتر و در حد اطلاع رسانیهای صحیح، به موقع و کافی به دانشجویان باشد.
سخن آخر: «شنیدهایم که دانشگاه محل آموزش تفکرِ انتقادی است...» ولی ظاهراً «سازش با هر نوع شرایط و تصمیم» تنها درسی است که به صورت عملی میآموزیم!
«با احترام» (یا بهتر است بگوییم با خشمِ فروخوردهی چندصد دانشجوی بلاتکلیف و نگران!)
به قلم سارا محمدی؛ دانشجوی زیستشناسی سلولی مولکولی
