نویسنده: فواد حسن زاده
اعتراض اما تهدید نیست که سرکوب شود!
ما در حکومتی نفس می‌کشیم که با اسم مولای‌مان علی(ع) برپا شده است. در حکومت علی(ع)، مردم سالاری حاکم است و اعتراض، فرصتی است برای بقای آرمان‌ها!
در جامعه‌ای که دین و عقیده بر هر چیزی اولویت دارد؛ اعتراض یک فرصت است. نباید از اعتراض ترسید! وقتی جایی اعتراض می‌شود یعنی اشکالی وجود دارد. یعنی کار غلطی صورت گرفته است. لابد یک جای کار می‌لنگد. پس صدای شکایت مردم یک کمک است برای حرکت رو به جلوی کشور؛ نه یک تهدید!
در حکمرانی علی(ع) اصالت با عقیده است! افراد فدای آرمان می‌شوند نه آرمان فدای افراد. اگر فردی در راستای آن آرمان عمل نکند با اعتراض مواجه می‌شود. این آدم اندازه‌ی این عقیده نیست! پس باید عوض شود. اینگونه است که 80 میلیون آدم در حفظ آرمان به حاکم کمک می‌کنند.
برعکس در حکمرانی اسلام اموی و یا همان چیزی که امام خمینی(ره) از آن به عنوان اسلام آمریکایی یاد می‌کرد؛ افراد اصالت دارند. حزب در اولویت است؛ نه یک عقیده و آرمان! اینجا اسلام و عقیده دست‌مایه‌‌ی قدرت اشخاص می‌شود. گروه سالاری جای مردم سالاری حکومت می‌کند. در چنین جامعه‌ای است که اعتراض یک تهدید شناخته می‌شود. چرا که برای افراد سودجو و ناکارآمد خطرناک است و هزینه دارد، پس با آن برخورد امنیتی می‌شود تا افراد و احزاب بر مسند قدرت بمانند. دوگانه‌ی امنیت و اعتراض در حکومت علی‌وار بی معنی‌ست.
اینجاست که صدای تقابل دو اسلام بلند می‌شود! یکی اسلام ناب محمدی و دیگری اسلام آمریکایی.
مادامی که مردم بر همان ارزش‌های سال ۵۷ پایبندند و از آن‌ها دم می‌زنند و مبنای اعتراضشان عدالت و آزادی‌ست؛ نه تنها نباید برخورد امنیتی داشت بلکه باید قدردانی هم کرد. اعتراض ما در کشور ایران از فقر است و تبعیض. درد اصلی مردم ما اعتراض برای همجنسگرایی و بی‌بند و باری نیست. درد مردم ما شرمساری یک پدر پیش سفره خانواده‌اش است. درد این ملت لیاقت نداشتن مسئولینی است که از همین مردم قدرت گرفتند. درد آن پیرمردی که یک روز پای عقیده‌اش ایستاد و انقلاب کرد و جنگید و خون داد و اما حالا دست به انکار این حکومت می‌زند؛ اصل عقیده نیست! او ناراحت است از بی نتیجه بودن تلاش هایش ناراحت است از نابود شدن آرمان‌هایش؛ ناراحت است از اینکه چرا کسی فریاد وا اسلاما سر نمی‌دهد.
به قول شاعر: "درد آنجا که عمیق است به حاشا برسد"
مردم در حکومت اسلامی که ویژگی “مردم سالاری دینی” را به دوش می‌کشد نقش غیر قابل انکار دارند. این تبعیض و بی عدالتی است که امنیت را به خطر می‌اندازد و نه اعتراض مردم. اساسا رویکرد ما نسبت به اعتراض باید تغییر کند.
اینگونه است که می‌توان از حکومت علوی دم زد!
