در تقویم سالیانه مناسبت‌های مختلفی وجود دارد. ملی، مذهبی، سیاسی، علمی و...
هر سال که تقویم ورق می‌خورد، این مناسبت‌ها هم هی کهنه‌تر می‌شوند و در عوض چندین و چند سال باید بگذرد تا یک اتفاقی رقم بخورد، یک نقطه‌ی عطفی در جامعه ایجاد بشود و به تقویم اضافه.
خیلی از این مناسبت‌ها درون‌مایه خود را از دست داده‌اند و صرفاً تبدیل شده‌اند به بهانه‌ای برای خرج کردن پول نفت و درست کردن رزومه برای ارگان‌های دولتی و حکومتی و یا اگر تعطیل باشند یک حالی به مردم داده شده است تا به سوی پارک و جاده‌های شمال و... روانه شوند.
البته بعضی‌هایشان هم تحریف شده‌اند و در مسیر غلطی قرار گرفته‌اند.
روز دانشجو به نظر من از آن دسته‌ی سوم است.
لابد می‌پرسید چرا؟
اجازه بدهید این سوال شما را با سوال جواب بدهم.
به عنوان دانشجو می‌دانید ۱۶ آذر چه اتفاقی افتاده؟ اصلاً ۱۶ آذر کدام سال منظور است؟
منطقاً باید ارجاعتان بدهم به “Google”، اما نه. فعلاً کارتان دارم و نمی‌خواهم از صفحه خارج بشوید.
داستان برمی‌گردد به سال ۱۳۲۲. نه آذر و نه حتی پاییز. کودتای ۲۸ مرداد. پس از سرنگونی دولت دکتر مصدق با همکاری آمریکا و انگلیس فضای خفقان بر جامعه حاکم شد اما یک روز پس از کودتا، نیروهای ملی “نهضت مقاومت ملی” را تشکیل دادند و سعی کردند علیه کودتاچیان کارهایی را سازماندهی کنند.
بازگشایی دانشگاه‌ها در مهر همزمان شد با دادگاه دکتر مصدق.
از همان روزها دانشجویان شروع کردند به اعتراض و راهپیمایی و...
در روز ۱۴ آذر با ورود دنیس رایت، کاردار جدید سفارت انگلستان، اعتراضات دانشجویان شدت بیشتری گرفت و با مشخص شدن حضور ریچارد نیکسون، رئیس جمهور آمریکا، در روز ۱۷ آذر در تهران این تظاهرات بیشتر و بیشتر شد به طوری که در ۱۵ام، این اعتراضات به بیرون از دانشگاه هم کشیده شد.
اما ۱۶ام اتفاق عجیب و بی‌سابقه‌ای رخ داد. نیروهای لشکر ۲ رزمی به داخل دانشگاه تهران رفتند. آن هم با تجهیزات کامل. دانشجوها اما می‌دانستند که این‌ها دنبال بهانه‌اند، هیچ کاری نکردند. رئیس دانشگاه سعی کرد با مذاکره آن‌ها را بیرون کند اما فایده‌ای نداشت. دست آخر سربازان به بهانه‌ی اینکه مورد تمسخر چند دانشجو واقع شدند به دانشکده فنی حمله‌ور شدند و شروع کردند به تیر اندازی و در این بین تعداد زیادی دانشجو مجروح و سه تن از آنان شهید شدند.
اما دانشجوها باز هم ساکت نشدند و روزی که نیکسون به دانشگاه تهران آمد با سنگ و کلوخ از وی استقبال کردند.
خب
دانشجویان چه ویژگی‌ای داشتند؟
باور بکنید. دانشجو بودن خیلی بیشتر از برخورد با یک دانشجو، ریختن جزوات روی زمین، سپس یک ارتباط چشمی و ادامه داستا ... می‌باشد.
اما امروز در این تاریخ چه اتفاقی می‌افتد؟ اکنون که دانشگاه مجازی می‌باشد و مراسمات خیلی پر شور نیست. اما پوسترهای سالیان گذشته را نگاه کنید؛ استندآپ کمدین، خواننده‌ای خوش صدا و با اجرای مجری مطرح صدا و سیما، به همراه پذیرایی ویژه.
هرکه هم پذیرایی بهتری داشته باشد و کمدینش شوخی‌های مثبت هجده بیشتری بکند و صدای باندهایش بلندتر باشد، بیشتر به جامعه دانشجویی خدمت کرده است!
باور بکنید. دانشجو بودن خیلی بیشتر از برخورد با یک دانشجو، ریختن جزوات روی زمین، سپس یک ارتباط چشمی و ادامه داستان، می‌باشد.
این تاریخ یک نماد است. یک راهیست که تاریخ به ما نشان می‌دهد. پرتو نوری از دل تاریخ برای ما.
