سر صبح از خواب بیدار می شوم و هنوز از حرف دیشب رنگو ناراحتم. می گوید تو خیلی حساسی! دلم می شکند. من فقط می خواستم حرف بزنم و او در جواب ناراحتی ام گفت می خوای لال شوم ؟ بهترین جواب حمله است. اما نه برای عزیزانت احمق جان!
نمی دانم توی ذهن صفر و یکی اش چه چیزی می گذردو. اما این روزها که 33 ساله ام دارد می شود خیلی بهتر خودم را جستجو می کنم. مدام پست های ADHD توی اینستاگرام را زیرو رو می کنم و حس می کنم واقعا خود من هستند. همیشه یک عالمه برچسب به خودم میزدم و خودم را متهم می کردم. دیگران و نزدیک ترین آدم به من همیشه من را قضاوت کردند.
یادم می آید که اغلب برچسب خیلی حساسی خورده ام و هیچ کس حتی خودم نمی دانستم که افکار توی ذهنم به من اجازه استراحت نمی دهند. برچسب عصبانی خورده ام چون که حرف هایم را نزدم و مدام توی سرم باهاشان کلنجار رفتم. برچسب افسردگی خوردم اما هیچی علائمی نداشتم. فقط مشکل این بود که از چیزهایی که دیگران خوشحال می شدند یا برایشان جذاب بود، روی من تاثیری نداشت. فهمیدم ترشح دوپامین در من کم است و باید یک سری قرص دریافت کنم. مثلا در طول روز نیاز زیادی به بوسه و بغل احساس می کنم. جوری که شاید از من خسته بشن و این خیلی حس بدیه.
ما ADHD ها به راحتی می توانیم اعتیاد پیدا کنیم. به هر چیزی که برایمان هیجان انگیز باشد و ما را از زندگی کسالت بار نجات دهد. یک بار توی خیابان بودیم و من یک اسکناس 100 تومنی پیدا کردم. انقدر ذوقم امد که با خودم فکر کردم الان رنگو چه فکری با خودش می کند.
و من حس می کنم ماری جوانا گرفتاری عجیب و غریب ADHD هاست. زیرا دقیقا نمی دانم که علتش چیست و چه اتفاقی می افتد اما برای من دیگر آن فکرهای سمی ادامه پیدا نمی کند و کمی احساس راحتی و آزادی دارم. جوری که مغزم نفس می کشد.
شناختن خود و توجه به ری اکشن ها انگار همانطور که خارجی ها می گویند در دهه 30 زندگی اتفاق می افتد.
حالت تکانشی در ADHD ها هم یک مساله ست اینکه در خود من هم حس کرده ام. نه گفتن سخت است و معمولا می خواهیم خیلی سریع جواب بدهیم. توانایی نه گفتن مخصوصا سر کار و در رابطه با قبول مسئولیت های جدید سخت می شود.
کاش یک نفر ADHD اینجا پیدا شود.
متن را اصلا ادیت نکردم چون حوصله نداشتم.
باید بروم دکتر
