براتون پیش اومده؟ با یک سری افراد خاطره های زیادی داریم و خلیی هم بعضا دوسشون داریم ولی راهمون از یک جایی به بعد جدا می شه چون دیگه هیچ حرف مشترکی با هم ندارین!
از دو طرف اتفاقی هم زمان، غم انگیز و دلنشینی هست. من با همین همکارِ هم اتاقی ام که خیلی هم دوستش دارم ناگذیر مجبورم راهم را جدا کنم. قبلشمی گویم که شاید خودم هم تمام این خصوصیات اخلاقی را قبلا تجربه کردم بخاطر همین است که نمیتوانم تحملش کنم، چونکه هیچ وقت دوست ندارم به 10 سال پیش برگردم.
بگذارید یکی از اخلاق های شیری اش را برایتان تعریف کنم، به این صورت که دوست ما که از قضا همکارِ قبلی مان هم بود یک دوست پسری پیدا کرده بود که (بعدها بخاطر قد کوتاهش ردش کرد) می توانست بلیط مفتی کنسرت بگیرد. یک روز من داشتم بلیط ها را چاپ می کردم و آن موقع تازه با هم آشنا شده بودیم.. آمد توی اتاق ما (متوجه شدید که آن روزها همکارِ اتاق بغلی بود) و علاوه بر اینکه شاکی بود چرا دوست هایت را می بری و چرا من نه! فضولی اش گل کرد و حمله کرد سمت من که ببیند اسم گیرنده چیست؟؟
خدا شاهد است که برایش نیم ساعت توضیح دادم (سرش را به دیوار می کوبد که همچین چیز واضحی را چرا باید انقد توضیح بدهد) اگر کسی چیزی را به تو نگفته دلیل بر پنهان کاری نیست. دلیلش این است که همکارِ قبلی مان شاید دوست ندارد و اگر خیلی برایت مهم است بهتر است از خودش بپرسی!
از این دخترهای خوشگل آرومی هست که همه فکر می کنند وای این زبان در دهان ندارد !!!!
که از قضا من بر این سخت باور دارم که کسی که حرف میزنه خیلی بیشتر تکلیفتون باهاش روشنه تا اونطرفیش!!
خلاصه بهتان بگویم که همه از دور دوستش دارند مثل خود بدبختم ولی وای از آن روزی که صمیمی شوید از باد گلوهای گاه و بی گاه گرفته تا باد معده های رگباری را در خلوت و یا اتاق کار تقدیم تان می کند. و جوری این کار را می کند که کاملا نشسته است. و شما همه می دانید وقتی که نشسته اید در حالت نرمال گاز معده نمی تواند خارج شود. :)) اگه فهمیدی داستانش چیه تو دوست خوب منی :)
برای آشنایی بیشتر بدانید چگونه یک نفر انقدر سمی می شود این ماجرا را هم بخوانید.
و این پایان ماست پایان ماهایی که با خودمان می گوییم کاش صمیمی نم شدم چونکه از اولش هم مشخص است.
