زندگی در خوابگاه در دوران دانشجویی شکلی بدیع از زیستن است. این نوع از زیست امکانهایی تازه دربرابر افراد میگشاید؛ فرصتهایی برای ساختن شبکهها و شناخت افراد جدید، حدی از استقلال و خودمختاری و غلبه بر نوعی سلطهی نهاد خانواده. این شکل از زندگی میتواند سختیها و مرارتهایی به همراه داشته باشد. از کمبودهای مختلف رفاهی اعم از مشکلات ساختمان و تاسیسات خوابگاهی تا تغذیه و حتی بروز ناراحتیهای روانی.
در علم و صنعت یکی از معضلات قدیمی_ که البته منحصر به این دانشگاه هم نیست_ برای دانشجویان خوابگاهی، وسایل حمل و نقل تدارک دیده شده از طرف دانشگاه برای رفت و آمد میان دانشگاه و خوابگاه بوده است. فعلا به این که چه منطقی حکم میکند که کدام گروه از دانشجویان در کدام خوابگاه سکونت داشته باشند؛ کاری نداریم اما میخواهیم به سرویسهایی بپردازیم که برای این جابجایی مورد استفاده قرار میگیرند.
یکی از تجربههای مشترک تمام دانشجویانی که خوابگاههای حکیمیه و یا مجیدیه سکونت داشتند اتوبوسهایی است که از آنها به عنوان سرویس ایاب و ذهاب برای تردد میان خوابگاه و دانشگاه استفاده میشود.
بعضا اتوبوسهایی از رده خارج، به شدت فرسوده، بدون کیفیت و همچنین فاقد استانداردهای ایمنی که روزانه در چند نوبت مسیر بین خوابگاههای مذکور و دانشگاه را طی میکنند. گرچه در دو سال اخیر فشارهای دانشجویان و پیگیریهای شورای صنفی به نتایج مثبتی رسیده است اما وضعیت سرویسهای ایاب و ذهاب خوابگاهها کماکان یکی از مشکلاتی است که بخشی از دانشجویان علم و صنعت با آن روبرو هستند. فارغ از کیفیت به شدت پایین برخی از اتوبوسها، از لحاظ کمیت هم در سطح مطلوبی نیستند. بارها پیش آمده، بخصوص در آخرین نوبت حرکت، که تعدادی از دانشجویان به دلیل پر شدن ظرفیت اتوبوسها، یا امکان سوار شدن را ندارند یا در طول مسیر مجبور به ایستادن یا نشستن در کف اتوبوس در میشوند. هوای داخل اتوبوسها به دلیل بوی نامطبوع و ورود دود اگزوز به داخل آمغ کیفیت بسیار بدی دارد. از طرفی سیستم تهویه مناسبی ندارند. صندلیهای کثیف این سرویسها، احساس نخستین دفعات نشستن بر آنها را با اکراه همراه میکنند.
این شرایط شاید پس از چند هفته عادی شوند اما عادی شدن یک وضعیت بر اثر تکرار چیزی از نامطلوب بودن آن وضعیت نمیکاهد. تداوم چنین مشکلاتی برای دانشجویان تحقیری مداوم است. بهبود وضعیت رفت و آمد و حل این دست معضلات همیشه جزیی از مطالبات دانشجویان خوابگاهی علم و صنعت از مسئولان دانشگاه بوده است. حل اساسی این مشکل با بازنگری در تخصیص منابع مالی در امور رفاهی ممکن است. از طرفی افزایش کیفیت این خدمت رفاهی از سوی دانشگاه باید بدون تحمیل هرگونه هزینه اضافی باشد و همچون سلف آزاد موجب پولی شدن آن نشود.
