تقریبا مواد اولیه تمام پفک ها (Cheese puffs) موجود در بازار، شبیه به یکدیگر است. آرد ذرت و گاهی هم پودر سیب زمینی، پایه اولیه تولید بیشتر اسنک ها (به جز چیپس که از برگه های نازک سیب زمینی تهیه می شود) است.
تفاوت در طعم اسنک ها به ادویه ها، رنگ ها و اسانس های مختلف به کار رفته در آنها برمی گردد و این موضوع هم نمی تواند باعث برتری برخی اسنک ها به انواع دیگر شود. کارخانه ها و تولیدکنندگان برای تولید اسنک های مختلف، از قالب های متفاوتی هم استفاده می کنند تا با ایجاد تفاوت و تنوع در شکل نهایی محصول، بتوانند نظر مشتری های گوناگون خود را با هر نوع سلیقه ای جلب کنند.
تقریبا بله، یعنی انواع اسنک ها برای اینکه بتوانند حالت کرانچی پیدا کنند و به اندازه کافی هم ترد و شکننده باشند، باید در روغن فراوان سرخ شوند. سرخ کردن اسنک، بعد از انجام فرمولاسیون لازم روی مواد اولیه و تولید و شکل دهی خمیر آن انجام می شود. معمولا ادویه ها را هم بعد از قالب زنی خمیر پیش از سرخ کردن، روی آن می پاشند تا طعم ادویه خاص، بیشتر و بهتر حس شود. روند تولید بیشتر اسنک های موجود در بازار، تا اندازه زیادی شبیه هم است.
تنها تفاوتی که شاید بتوان به آن اشاره کرد، استفاده از سرخ کن های متفاوت برای سرخ کردن این اسنک هاست. یعنی ممکن است روش و وسیله مورد استفاده برای سرخ کردن انواع اسنک در برخی از کارخانه ها، به گونه ای باشد که روغن کمتری جذب محصول نهایی شود. بیشتر افراد می توانند با توجه به طعم بهتر اسنک هایی که روغن کمتری برای سرخ کردن آنها استفاده شده است، متوجه کیفیت برتر محصول بشوند.
بله. البته پفک ها، تنها اسنک هایی هستند که فرآیند سرخ کردن روی آنها انجام نمی شود. برای تهیه پفک، خمیر آن را اکسترود می کنند و با روش خاصی باعث ایجاد بافتی متخلخل و پفکی در آن می شوند. سپس سس مخصوصی از مواد مختلفی مانند رنگ، نمک، اسانس، ادویه، پودر پنیر و… درست می کنند و با این سس، روی خمیر متخلخل و ترد پفک را می پوشانند. خود پفک بدون سس که از آرد ذرت تهیه می شود، ماده ای کاملا بدون رنگ و بو است و برای بازارپسند شدن، به سس مخصوص نیاز دارد.
برخی اسنک ها در روغن فراوان غوطه ور می شوند و برخی دیگر مانند انواع تنوری آنها، با مقدار کمی روغن که رویشان پاشیده یا اسپری می شود، داخل فر یا تنورهای مخصوصی قرار می گیرند. در واقع، سیستم تولید اسنک ها با هم تفاوت هایی دارد و این تفاوت ها مانند تفاوت در روش سرخ کردن محصول، می تواند تاثیر چشمگیری بر طعم نهایی شان داشته باشد. معمولا خود مشتری ها متوجه این تغییر طعم خواهند شد و با توجه به ذائقه خودشان، اسنک تهیه خواهند کرد.
آکریلامید ماده ای خطرناک و مضر است که در طول فرآیند سرخ کردن انواع مواد غذایی (از پفک های مختلف گرفته تا گوشت و مرغ و حتی نان) آزاد می شود. هرچقدر مدت زمان سرخ کردن و حرارت دهی مواد غذایی (در مورد کبابی کردن مواد غذایی) بیشتر و طولانی تر باشد و حرارت بالاتری هم در طول سرخ شدن به ماده غذایی برسد، آکریلامید آزاد شده هم بیشتر خواهد بود. به طور کلی، آزاد شدن آکریلامید در روند سرخ کردن موادغذایی ای که منبع پروتئین (مانند انواع گوشت) یا کربوهیدرات (مانند فرآورده های آردی) هستند، بیشتر اتفاق می افتد. هرچه ماده غذایی با شدت و در مدت کمتری سرخ شود و حرارت ببیند، آکریلامید کمتری در آن آزاد خواهد شد.
در روند تولید برخی پفک ها از پودر ماهی به عنوان یکی از مواد اولیه استفاده می شود. معمولا این اسنک ها دارای پسوند یا پیشوندی از “فیش” به معنای ماهی هستند. مخلوط کردن پودر ماهی یا پودر پنیر با آرد ذرتی که برای تهیه اسنک ها به کار می رود، باعث افزایش ارزش تغذیه ای این محصولات می شود. اسنک های حاوی پودر ماهی یا پودر و آب پنیر، پروتئین بیشتری هم دارند اما زیان های اسنک از نظر سرخ کردن یا به کار بردن رنگ های مختلف در تهیه آن، همچنان برایشان مطرح است.
پفک ها جزو تنقلات هستند و مصرف بیشتر از هفته ای یک یا دو مرتبه آنها به دلیل وجود نمک، روغن فراوان و افزودنی های مختلف توصیه نمی شود. این محصولات دارای ارزش تغذیه ای چندانی نیستند و نمی توانند جایگزین وعده های اصلی غذایی یا حتی میان وعده ها هم بشوند. مصرف اسنک ها باعث ایجاد تشنگی و نوشیدن آب فراوان هم می شود بنابراین خوردن آنها می تواند باعث پر شدن حجم معده و ایجاد سیری کاذب شود. روغن موجود در اسنک ها هم حس سیری را برای مصرف کننده به دنبال خواهد داشت. به همین دلیل هم مصرف آنها پیش از وعده های اصلی غذا برای بچه ها و حتی بزرگ ترها، به هیچ عنوان کار درستی نیست.
پفک از فرآورده های حجیم شده غلات است که تولید آن در کشور به ۴۰ سال پیش برمی گردد. این محصول از خمیر بلغور ذرت تهیه می شود. خمیر ذرت وارد دستگاه اکسترودر می شود و در آن تحت حرارت ملایم و فشار قرار می گیرد سپس از قالب های اکسترودر خارج و هواگیری می شود و حجم پیدا می کند. البته اندازه و شکل پفک به قالب های اکسترودر بستگی دارد که می تواند دراز، خمیده، کوچک و… باشد. فرآورده خروجی از اکسترودر بی رنگ و بی مزه است و برای طعم و رنگ دادن به آن سسی تهیه می کنند که شامل رنگ مصنوعی، نمک، روغن، پنیر و دیگر افزودنی هاست که محصول اولیه را در آن می غلتانند.
نه! البته کرانچی هم فرآورده بلغور ذرت است اما با این تفاوت که در روغن سرخ و حجیم می شود. البته به این ماده سرخ شده می توان پوشش های مختلفی را افزود.
در پفک از نوعی رنگ مصنوعی به نام «سان ست یلو» استفاده می شود که به گفته محققان چون مصنوعی است، می تواند مضر و خطرناک باشد. خطر دیگر سرخ شدن برخی پفک هاست. تجزیه روغن ها باعث ایجاد ترکیب های مضر و سرطان زا در این محصولات می شود. مقدار زیاد نمک موجود در پفک نیز باعث بروز مشکلاتی شود و مساله آخر هم ایجاد حس سیری به دنبال مصرف پفک در کودکان است که می تواند باعث سوءتغذیه آنها شود.
اخیرا در تمام دنیا سعی کرده اند عوامل مشکل ساز را در تهیه پفک کمتر کنند؛ مثلا میزان رنگ و نمک مورد استفاده در پفک را تا حد امکان و مدت و درجه حرارت سرخ کردن را کاهش دهند. این اقدام ها تا حدودی زیان پفک را کاهش می دهد اما مشکل تاثیر آن بر کاهش اشتها همچنان پابرجاست.
اگر انواع اصلی پفک را می گویید، چندان چرب نیستند زیرا روغن در تهیه سس فرآورده به کار می رود اما انواع کرانچی که در روغن سرخ می شوند، چرب اند.
امروزه نظر به صنعتی شدن جوامع و سهم بالای تولیدات صنعتی غذایی در تغذیه مردم، اطمینان حاصل کردن از کیفیت تغذیه‌ای و بهداشتی آنها اهمیت فراوان دارد. با توجه به این که در کشور ما مصرف برخی از تنقلات غیرضروری و مضر همچون چیپس و پفک توسط مردم بویژه کودکان رواج یافته است، برشمردن معایب اینگونه محصولات منجر به آگاهی بیشتر مصرف‌کنندگان هنگام انتخاب مواد غذایی و تنقلی خواهد شد. مصرف غذاهای تنقلی همانند چیپس و پفک دارای اثرات جبران‌ناپذیری است که بسیاری از کارشناسان علوم غذایی در این مورد اتفاق نظر دارند.
مصرف نمک به منظور خوشمزه شدن چیپس و پفک به مقادیر زیاد، سبب آسیب به کلیه‌ها، تغییر ذائقه افراد به شورخواری، تجمع آب در بدن و در نتیجه تورم بافت‌ها و افزایش فشار خون و سکته‌های قلبی و مغزی می‌شود.
استفاده از روغن با ترانس بالا در تهیه چیپس و پفک منجر به افزایش وزن، چربی خون و در نهایت بیماری‌های قلبی عروقی می‌شود.
استفاده از روغن‌هایی که چندین بار برای سرخ کردن استفاده می‌شوند از جمله خطرناک‌ترین مواردی است که می‌تواند منجر به مسموم و سرطان‌زا شدن محصول خصوصا چیپس شود.
گرما دیدن شدید محصول طی فرآیند سرخ شدن منجر به ایجاد رادیکال‌های آزاد پراکسید می‌شود.
مصرف رنگ نارنجی تارترازین در پفک باعث بروز اختلالات رفتاری، اضطراب، تندخویی و آلرژی کودکان می‌شود.
به علت وجود هیدرات‌های کربن قابل تخمیر در چیپس و پفک فرصت برای رشد باکتری‌های دهانی فراهم می‌شود که نتیجه آن پوسیدگی دندان‌هاست.
در حین سرخ کردن سیب‌زمینی ماده قندی آن با آلبومین ترکیب شده و سمی به نام آکریل آمید تولید می‌کند. آکریل آمید سبب تضعیف سیستم ایمنی، افزایش بیماری‌های عفونی، سرطان، ناباروری، سقط جنین، تغییر در رفتارهای جنسی، تحریک و قرمزی پوست و چشم‌ها می‌شود.
در چیپس سیب‌زمینی معمولا لکه‌های سبزی مشاهده می‌شود که مربوط به ماده سمی سولانین است و مصرف آن باعث ایجاد بیماری‌های گوارشی و عصبی می‌شود.
تحقیقات نشان می‌دهد که پفک تا ۹ برابر وزن خود آب جذب می‌کند، بنابراین معده کودکان را پر کرده و منجر به بی‌اشتهایی آنها به وعده‌های غذایی اصلی می‌شود. همچنین چیپس نیز به دلیل کالری بالای روغن آن منجر به سیری کاذب می‌شود و میل افراد را به مصرف غذاهای مغذی کاهش می‌دهد.
در نتیجه این امر مصرف‌کننده به بیماری‌هایی نظیر کم‌خونی، کوتاهی قد، پوکی استخوان و ریزش و تضعیف مو پس از مصرف مداوم این فرآورده دچار می‌شود.
برای خواندن مطالب بیشتر از خبرگزاری سلامت دیدن نمایید.
