اختلافات دوران نامزدی برای همه طبیعی است. شما، دو نفر با روحیات، عادت‌ها و تجربه‌های متفاوت هستید که در خانواده و محیط‌های متفاوتی رشد ید و درست به همین دلیل، ممکن است اختلاف نظرهایی پیدا کنید. اختلاف‌هایی که اگر نسبت به آنها با گذشت و تدبیر عمل نکنید، ممکن است تبدیل به قهر شوند؛ قهرهایی طولانی، جدی و دردسرساز.
چرا نباید قهر کرد؟
قهر واکنشی است به یک رفتار نامطلوب. واکنشی با این هدف که طرف مقابل قانع کند حق با ماست. قهر در واقع یک واکنش منفعلانه و کناره‌گیری در موقعیتی است که قاعدتا یک فرد باید با شهامت وارد مساله شود، حرف بزند، حرف‌های دیگران را بشنود و به تحلیل و تصمیم‌گیری بپردازد. به همین دلیل هم هست که گفته می‌شود قهر یک رفتار کودکانه است چون تنها کسی که قدرت تصمیم گیری درباره شرایط را ندارد، قهر می‌کند و کنار می‌نشیند. چنین فردی برای آن که مشکلش را حل کند، نیاز به شخص دیگری دارد و این ناتوانی را با مورد منت کشی قرار گرفتن، در ذهن خود حل و فصل می‌کند.
گاهی اوقات توجیه‌های بالغانه‌ای مثل «نیاز به کمی فاصله داریم»، «باید از او دور شوم تا خودم را درک کنم»، «باید من را از دست بدهد تا قدرم را بداند» و... برای قهر مطرح می‌شود. اما باید بدانید که قهر در هیچ شرایطی نمی‌تواند به اندازه گفتگو، حل مساله و راهنمایی گرفتن از یک مشاور موثر باشد. اما چطور می‌توانیم مانع از کشیده شدن یک رابطه به مرحله قهر شوید.
اگر شما آن کسی هستید که قهر می‌کنید
اگر شما طرف قهر کن ماجرا هستید، یعنی نقطه جوش پایینی دارید و مهارت‌های حل مساله را نیاموخته اید. یکی از جنبه‌های بلوغ روانی مورد نیاز ازدواج، همین مهارت‌های حل مساله است که با توانایی شنیدن صحبت‌های طرف مقابل، بیان صحیح خواسته‌ها، همدلی کردن و نگاه کردن به مسائل از زاویه دید طرف مقابل به دست می‌آید. این بار که درباره یک موضوع با نامزدتان به اختلاف برخوردید و چاره را در کناره‌گیری و قهر دیدید، این مربع را در ذهن بیاورید: درست شنیدن، درست گفتن، همدلی کردن و رسیدن به نقطه مشترک.
خودتان را مجبور کنید پای صحبت‌های نامزدتان بنشینید و بدون موضع گیری، پریدن در حرف‌های او، قضاوت و حدس زدن منظور و مقصودش، حرف‌های او را گوش کنید. هر جا برایتان ابهام داشت از او سوال کنید و درکی که از صحبت هایش داشته‌اید را با خودش در میان بگذارید تا در صورت نیاز آن را اصلاح کند.
ضلع بعدی این مربع، درست گفتن است. در گفتگویی که با نامزدتان دارید، خلاصه و شفاف صحبت کنید. منظورمان این نیست که او را با صراحت بیش از حد برنجانید اما به یاد داشته باشید تعارفی بودن، حاشیه رفتن و باز کردن ماجراهایی که مربوط به گذشته بوده، هیچ کمکی به شما نخواهد کرد. خواسته، نارضایتی و راه حل پیشنهادی‌تان را بگویید و سعی کنید به نقطه مشترک برسید.
ضلع سوم، همدلی کردن است. برای این کار باید سعی کنید از زاویه دید نامزدتان به موضوعات نگاه کنید. کار سختی نیست. با کمی تمرین به این مهارت می‌رسید.
و ضلع آخر، چیزی است که صبوری شما را می‌طلبد. بعد از گفتن و شنیدن و همدلی، باید دستاوردهای مکالمه‌تان را یک کاسه کنید و از آن نتیجه‌ای بگیرید. نتیجه ای که مورد رضایت هر دو شما است. یک نکته مهم این است که بعضی مسائل هیچ وقت مورد تایید هر دو نفر قرار نمی‌گیرند. در چنین شرایطی گذشت و چشم پوشی از خواسته خود راهکاری است که باید انتخاب کنید. اما مراقب باشید گذشت همیشه از طرف یکی از شما اتفاق نیفتد. فداکاری و گذشت یک تعامل دو طرفه است که هر کدام از شما باید در آن سهمی داشته باشید.
اگر نامزدتان قهر کرد
مدتی بعد از آشنایی و نامزدی، تقریبا متوجه روحیات همسرتان می‌شوید. می‌دانید چه چیزهایی او را می‌رنجاند یا عصبانی می‌کند و چطور باید مراقب باشید تا اختلافی بین‌تان به وجود نیاید. اگر با شخصیتی که مدام قهر می‌کند رو به رو هستید، کار سختی دارید. باید با صبوری مدارا کنید و با گفتگوهای طولانی و پی در پی درباره یک مساله، سعی کنید به بیان او نزدیک شوید و با زبان مشترک درباره مسائل صحبت کنید. سعی کنید مربع حل مساله را در رابطه خود ترسیم کرده و طبق آن پیش بروید. کم کم می‌توانید اضلاع این مربع را برای نامزدتان جا بیندازید و یک الگوی بحث و حل مساله در رابطه تان تعریف کنید.
