هدف از مقاوم سازی یک ساختمان، بهبود عملکرد آن در برابر زلزله می باشد. این امر می تواند با استراتژی های متفاوتی بدست آید. انتخاب بهینه ترین استراتژی مقاوم سازی به درک صحیح از رفتار ساختمان در برابر زلزله وابسته است. در واقع یک راهکار مقاوم سازی با برنامه ریزی مناسب می تواند عملکرد یک ساختمان را پایدارتر و عملکرد آن را پایدارتر نماید.
در مراحل اولیه طرح مقاوم سازی یک ساختمان، انجام عیب یابی لرزه ای به منظور سنجش عملکرد یک ساختمان در هنگام زلزله حایز اهمیت می باشد. بنابراین در گام اول باید موارد زیر کنترل گردد:
شناخت نقاط ضعف یک ساختمان به هنگام زلزله از سه مرحله تشکیل شده است:
تشخیص و عیب یابی اولیه یک ساختمان با تعداد دیوارهای به نسبت زیاد
به کار گیری روش های تشخیص و عیب یابی پایه که بر اجزای سازه ای همچون ستون ها و دیوارها متمرکز می باشد
تشخیص و عیب یابی دقیق که مقاومت تیر را در مقایسه با ستون ها و دیوارها مورد بررسی قرار می دهد
بر مبنای نتایج بدست آمده از مرحله قبل، پایداری و عملکرد لرزه ای ساختمان به صورت جامع سنجیده شده و بهینه ترین روش مقاوم سازی برای یک ساختمان پیشنهاد می گردد.
در این مرحله جزییات اجرای طرح پیشنهادی مقاوم سازی تنظیم شده و سپس مقاوم سازی ساختمان انجام می گیرد.
مقاوم سازی لرزه ای بر مبنای سه رویکرد اصلی انجام می گیرد:
بر مبنای رویکردهای مقاوم سازی روش های زیر جهت تقویت یک ساختمان آسیب پذیر مورد استفاده قرار می گیرد:
تقویت سازه ساختمان، تکنولوژی استاندارد برای مقاوم سازی لرزه ای می باشد. بر مبنای این تکنیک مقاومت سازه ساختمان افزایش داده می شود. استفاده از پوشش FRP، بادبند فلزی و… از روش های مورد استفاده بر مبنای این رویکرد مقاوم سازی می باشد.
در این متد از اثر ارتعاشات تولید شده به وسیله زلزله با نصب تجهیزات جداکننده لرزه ای مانند تکیه گاه لاستیکی که در بین زمین و ساختمان قرار می گیرد کاسته می شود. بعلاوه این روش و تکنولوژی می تواند شامل جداسازی لرزه ای کف های فضای مشخصی از ساختمان نیز باشد.
در این تکنولوژی دمپرهای خنثی کننده ارتعاش به سطح دیوار، مخزن بزرگ آب و یا یک جرم آویزان شده از سقف و…. برای کنترل کردن لرزش ساختمان نصب می گردد. بعلاوه متد دیگری وجود دارد که در آن با نصب یک سیستم مستهلک کننده به سقف، ارتعاش سقف کنترل می گردد.
تکنوپل در فیسبوک
تکنوپل در گوگل+
تکنوپل در لینکدین
