سلام و روز بخیر
به خاطر شرایط کاری پیش اومده مجبور شدم مقداری دنبال کار بگردم و تعداد مصاحبه های کاری بسیار زیادی انجام دادم و داخل هر کدومشون یک مشکلی دیدم به نظرم رسید اینجا یک سری انتقاداتی بکنم به همکاران تا شاید در یک نفر تغییری احساس بشه و یکم راجع به این چیز ها فکر کنه.
توهم سلیکون ولی: بعضی از دوستان دچار این توهم هستن و هی از سلیکون ولی و متد های جذب توسعه دهنده و ... صحبت میکنند. از نظر شخصی خودم وقتی میتونیم این جور مقایسه ها رو داشته باشیم که همه قسمت های سازمانمون درست باشه. یعنی اگر شما حقوق پرداختیتون حداکثر قانون کار هست دیگه زشته هست بیاید شیوه های استخدامی سلیکون ولی رو برای مصاحبه شونده اجرا کنید و هی دم از شرکت های بزرگ و میزان درآمدشون بزنید
قانون کار کلمه طلایی: نکته بسیار جالی که من دیدم و باعث تاسف هست اینه که یک سری مدیران هستند که اصلا به تخصص شما کار ندارند. یعنی مهم نیست براشون چی بلد هستید، چه کارهایی کردید، چه رزومه ای دارید، چند سال سابقه کار دارید، هیچی مهم نیست. هر کس بشینه جلوشون پیشنهادشون ثابت هست. و خیلی غیر حرفه‌ای میگن ما به همه همین پیشنهاد رو میدیم به شما هم همین رو میگم. من نمیخوام بگم اینجا فرد متخصصی هستم و ... به من کم گفتن :-) من میخوام بگم این شیوه حقوق پیشنهادی زشت و بسیار غیر حرفه‌ای هست. باید مدیر محترم یک شیوه درخواست حقوقی بدست بیاره مثلا بگه این زبان رو بلد بود ۲۰۰ هزار تومان، اون یکی رو بلد بود ۳۰۰ هزار تومان، Git بلد بود هیچی اضافه نمیشه (این رو باید همه بلد باشن) و اگر کسی جلوشون نشسته بود که با توجه به تخصص حقوق شون زیاد تر از توان شرکت میشد اون وقت فقط کافیه بگن ببخشید حقوق تخصصی شما بیشتر از توان پرداخت شرکت در حال حاضر هست و ما نمیتونیم با هم همکاری کنیم.
دوره تست: اینم بسیار دیده شده. بعضی دوستان هستن اگه Richard Stallman رو هم بخوان جذب کنند ازش درخواست دوره همکاری تستی میکنند. حالا این مشکلی نیست زیاد، قابل قبول هست اما فرض کنید همین Richard خودمون :-D بهش پیشنهاد بدن با حقوق ماهیانه ۳۰۰ هزار تومان بیاد و دوره تست رو بگذرونه جدی میگم بعضی ها همین قدر رو دارن. من اگه باشم به خودم اجازه نمیدم همچین حرفی بزنم. نهایتش اینه میگم جناب آقای ریچارد خان بیایید سر یک مبلغی کمتر از مبلغ واقعی مناسب تخصص شما به توافق برسیم. بعد اگر بعد از مثلا دو ماه هر دو طرف نسبت به همکاری تمایل داشتند برای ادامه کار مذاکره میکنیم. نه اینکه به ریچارد بگین ما ۳۰۰ تومن میدیم دو ماه اینجا کار میکنید اگه ما تشخیص دادیم شما بدرد ما میخورید یک قرارداد یک ساله می‌نویسیم.
میزان تخصص: اینم کلا برای من خیلی جالب هست. یک شرکتی بود توی آگهی کارشون همه تخصص‌هایی که باید داشته باشین رو لیست کرده بود. همش به انگلیسی و خیلی شیک و به روز و کلی تخصص که من هنوز چند تایی از اون ها رو کار نکرده بودم. با خودم گفتم ایول، اینها به نظر میاد یه چیزهایی بارشون هست به تخصص احترام میزارن خیلی خوشحال و شادان و بشکن زنان از این که حداقل با یک نفری که یکم حرفه ای هست صحبت میکنم. بعد از حضور در شرکت محترم متوجه شدم تنها کاری که انجام میدن طراحی قالب wordpress هست و حقوق مورد نظرشون حداکثر قانون کار هست!. بعدش که میگم خوب شما چه نیازی به فردی با این همه تخصص و تجربه دارین. شما یک دانشجوی کاردانی که علاقه مند هست به PHP رو پیدا کنید. یک ماه بهش آموزش بدید میتونه کارتون رو پیش ببره می‌دونید جواب چی شندیم ... نگم بهتره.
آدم متخصص باید زمینه کاریش مشخص باشه، محدود باشه، عمیق باشه، صاحب نظر باشه. مثلا آدم‌هایی هستن که تخصصشون فقط HTML, CSS هست و کلی از این راه پول درمیارن و کلی شهرت بین‌المللی دارن. بعضی آگهی‌که کلا مغزم رو منفجر میکنن طرف زده بود مدیر پروژه دارای مهارت کامل در برنامه نویسی Android, IOS و همیچنین مهارت در برنامه نویسی وب و زبان های Python و C# باشد. آشنایی کامل به مباحث مدیریت پروژه، مهندسی معکوس، تکنیک های یادگیری ماشین، مدیریت سرورهای لینوکس، تجربه کار با سایت‌های پربازدید، آشنا به مباحث بازاریابی نوین، دارای حداقل مدرک کاشناسی ارشد، تسلط کامل به زبان انگلیسی و آشنایی به زبان فرانسه، حداقل ۵ سال سابقه کار مرتبط، بعد حقوق پیشنهادیشون هم ماهیانه ۲ میلیون تومان هست با ساعت کاری ۱۰ ساعت در روز. دیدم که میگم.
فرم استخدام: یکی از اون چیزهایی که واقعا اعصاب من رو خورد میکنه این هست. طرف فرم آورده گذاشته جلوی من این چیزها رو نوشته توش
یعنی روشون نمیشه وگرنه میگفتن رنگ چشم و رنگ مو و قد و وزن و اینها رو میخواستن. کلا به نظرم درخواست بعضی از این اطلاعات که تجاوز به حریم خصوصی حساب میشه. تازه توجه داشته باشین همه اینها فقط و فقط قبل از مصاحبه شغلی هست. یعنی شما بعد از پر کردن این اطلاعات و یک ساعت منتظر ماندن میرین برای مصاحبه و بعد از 30 ثانیه متوجه میشین که نه امکان همکاری نیست. خوب یکی نیست بگه خوب همکار عزیز کمی فکر کن و کمی احترام بزار و کمی توجه کن.
آزمون استخدامی: بعضی شرکت‌ها هم هستن که خیلی شیک آزمون استخدام آنلاین برگذار میکنن و میخوان از این طریق میزان تخصص شما رو بسنجند و بعد از شما دعوت کنند برای مصاحبه و ... شاید با خودتون بگید چه کار خوبی. بله از نظر من هم کار خوبی هست اما چند تایی که من برخورد کردم هدف این آزمون ها تشخیص سطح دانش شما نیست. هدفشون اینه ببینن اسامی توابع رو از بر هستید یا نه. خیلی زیبا و با اعتماد بنفس توی آزمونشون نوشتن اگر دکمه های کیبود فشرده بشوند و سایت جستجو باز شود آزمون شما رد میشود. یعنی اگه دستت بخوره به صفحه کلید آزمون رد میشه و باید دوباره شرکت کنی. اینها اینقدر چیزی بلد نیستند که فکر میکنن هر کس اسامی توابع رو بلد بود توسعه دهنده و تحلیلگر بهتری هست، اینها اینقدر چیزی نمیدونند که فکر میکنند توسعه نرم افزار یعنی اینکه بدونی تابع ...... چیکار میکنه و آیا میدونی چند تا پارامتر میگیره، مقدار پیش فرض پارامتر سوم چی هست؟ یعنی باور کنید که بعد از پاسخ به چند سوال این آزمون حالم اینقدر بد شد که پشت سیستم بلند شدم. چند ساعتی سیستم رو خاموش کردم. و برای آرام تر شدن چند ساعت پیاده روی کردم و با خودم هی تکرار میکردم آخه چرا؟ آخه چرا؟
نمونه خوب: اون وقت یک نفری از یک شرکت آمریکایی کوچک سر کاری قرار شد باهم صحبت کنیم. در جلسه اول مصاحبه فقط دو تا مثال داد که کار الگوریتمی بود و گفت شما چطوری حل میکنی این مسایل رو. خودش هم مقداری کمک کرد و گفت میدونم اینها نیاز به فکر داره. زیاد سخت نگیر و فقط سعی کن هر چی به ذهنت میرسه بگی. نپرسید کی هستی؟ کجا هستی؟ پدر و مادرت کین؟ حتی نپرسید چه زبانی بلدی؟ فقط رزومه ام رو خونده بود. چند تا سوال خیلی ساده راجع علایق و سلایق. و بدون اینکه از من چیزی بپرسه گفت ما حقوقی که برای این سمت شغلی در نظر گرفتیم A تومان هست. (نگین باید دلار میگفته، کار از راه دور بود و طرف هم ایرانی بود). آیا برای شما کافی هست؟ و بعدش هم کلی عذر خواهی که ببخشید وقت شما رو گرفتم. کلا ۱۵ دقیقه وقت گذاشتیم. در آخر هم فقط اطلاع داد که روند پذیرش ما بعد از دو مصاحبه هست و یک ماه فرآیند قرارداد طول میکشه. اگر پیشنهاد دیگری رو در این مدت پذیرفتید حتما به ما خبر بدید.و خداحافظ. اینها هم حتما موقع قرارداد کلی اطلاعات از نیروشون میخوان اما نمیاد در جلسه اول تخلیه اطلاعاتی کنن طرف رو.
البته ناگفته نماند که یک تعدادی هم همکار مطلع و بافکر هستن که واقعا آدم لذت میبره از همنشینی باهاشون. و وقتی از جلسه مصاحبه خارج میشی میدونی که بهت زنگ نمیزنن برای همکاری اما باز هم راضی هستی که ساعتی پای صحبت کسی نشستی که حداقل بهت احترام میزاره و مقداری رفتار حرفه‌ای در این زمینه از خودش نشون میده.
به امید روزهای بهتر.
منتشر شده در وبلاگ شخصی مهدی باقری
