خیلی وقتا تلاش های مکرر ما برای تغییر هیچ نتیجه ای به همراه ندارن، خب قاعدتا سوال پیش میاد که چرا؟ علت چیه؟ واقعیتش منم نمیدونم، شایدم بدونم ولی ذهنم توانایی لازم رو برای ارائه نسخه نهایی از دلایلم نداشته باشه. در کل همیشه و همه‌جا شنیدیم که موفقیت و تلاش رابطه مستقیم دارن، اما خب ممکنه که عیب کار از یه جای دیگه باشه. مثلا درست تلاش نمیکنیم، یا شاید تلاش ما توی مسیر درستش نیست.
مسیر خیلی مهمه، اینطور نیست؟ همینطور که داریم توی کلیشه‌ها غرق میشیم یه چند تا نکته رو بررسی کنیم. اینکه مثلا اگه کج قدم برداریم شاید اوایل راه مشخص نباشه ولی بعد از گذشت زمان و طی کردن یه مسیر طولانی از مقصدمون فاصله‌ی زیادی میگیریم. این منطقی به نظر میرسه.
ولی جدی تا حالا کسی بوده که با این حرفا تغییر کنه و انگیزه بگیره؟ منم نمی‌گم نبوده، میگم فقط اوایلش بوده که اون انرژی لازم رو کسب کردن و بعد از اون هیچی به هیچی، برگشتن سر پله اول. حالا بعد از اون چی میشه؟ شخص میره دنبال انگیزه بیشتر. و این حلقه تکرار ادامه داره.
بابا مگه قراره چند نفر توی این دنیا اسطوره بشن؟ شاید قراره من و تو فقط یه عضو موقت باشیم، یه سیاهی لشکر. اگه قرار باشه همه اسطوره بشن که یه مقدار شرایط نامتوازن میشه. ولی خب خوبه که همه انگیزه داشته باشن تا تغییر کنن. حداقل اسطوره نشن ولی بتونن به یه سطح بالا برسن. بزارین منظورم رو داخل بند دیگه یجور دیگه بگم.
هرکس از بدر تولد با استعداد های خاصی زاده میشه، طبق مشاهدات تجربی اکثر این استعداد ها هدر میرن. وقتی آدم اینو می‌شنوه با خودش میگه چقدر بد! این همه استعداد اگه شکوفا میشدن چی میشد و فلان و بهمان. این روال عادیه روزگاره، روزگار غریبیست نازنینم. ما فقط میتونیم ادعای استعداد هامون رو در صورت شکوفا نشدن یدک بکشیم، مثلا بریم بگیم: فلانی! نگاه نکن که من الآن شرایط خوبی ندارم و کسی اصلا هیچ اهمیتی به من نمیده، من یه زمانی شاگرد اول مدرسمون بودم.
شاگرد اول عزیز حتما این رو میدونی که در جهان مدارس بسیار زیادی وجود داره(بر فرض n) و منطقا هر کدوم یه شاگرد اول دارن، خب این n نفر فقط برای یک ساله، هر سال این تعداد تکرار میشه. به عبارتی میلیون ها شاگرد اول وجود داره. شاید به میلیارد میل کنه این تعداد. ولی خب اگه همه اسطوره بشن و بخوایم جزو مشاهیر اسمشون رو بیاریم باید یه شرکت با هزاران کارمند تاسیس کنیم که با تکیه بر تکنولوژی فقط و فقط اسم این افراد جمع آوری بشه.
شاید بگید چقدر بی منطق دارم صحبت میکنم و مثال های اشتباهی میزنم. ولی من این حق رو به شما نمیدم. چون به گفته خودتون من بی‌منطقم. یه انسان بی منطق سعی کرده به طور منطقی ثابت کنه که هر انسان با استعداد قرار نیست فرد مهمی در جامعه بشه. شما تا وقتی می‌تونید به خودتون بنازید که حرفی برای اثبات خودتون داشته باشید، نه که بگید آره من اینم(پیشنهاد میکنم اینکارو نکنید، به جای اثبات خودتون که چیزی برای اثبات ندارید محبوبیت خودتون رو هم از دست میدید.).
اینجارو با خودتم، بله خودت. اگه تا اینجاش رو ناامید شدی حتی اگه مقدارش هم کم باشه بهت حق میدم. بالاخره باید متوجه این بشی که حقیقت تلخه. خیلی حس بدیه نه؟ طوری نیست، اصلا نگرانش نباش، چون قرار نیست که این حس فرق بکنه، فقط بهش عادت میکنی اونوقت دیگه اهمیت نمیدی و حتی فکر اسطوره شدن هم دیگه به ذهنت خطور نمیکنه.
ولی سعی کن اینقدر زود ناامید نشی، خوب نیست آخه، زندگی هنوز بقیه مشکلاتش رو هم داره :). زشت نیست یکمم که شده از پتانسیلت استفاده کنی؟ شاید تقی به توقی خورد یکم از عصاره‌ی شانس منطقی بهره بردی، (فرض کن شانس منطقی یه چیز خفنه، کی به کیه؟) خب حالا این یعنی چی؟ یعنی تویی که سیاهی لشکری بیش نیستی شروع کردی که یکم از پتانسیلت استفاده کنی، حالا که داری استفاده میکنی شانسی شانسی یه سری از اتفاقات میوفته(که برای خیلی‌ها هم میوفته) که کارت میگیره. آره یه روزی کارت میگیره.
حالا دل خوش نکنی بهش ها! من دارم میگم "شاید". شاید بعد از شب روز نیاد. آره اینجوریاست دیگه. ولی دقت کردی که ما چقدر تنبلیم؟ فقط یه چیزی رو میخوایم ولی علاقه‌ای به تلاش برای بدست اوردنش نداریم. فکر کنم مغزمون خیلی ناحقه که اینجوری حس بی‌خیالی بهمون میده و ول میکنیم تلاشمون رو. آخه مغز من! چرا به خودت نمیای؟ من اگه به یه جایی برسم برای توهم خوبه! آره اینارو با خودمون بگیم بد نیست.
حوصلت سر رفته نه؟ احتمالا داری با خودت میگی این چرت و پرتا چیه دارم میخونم، خب نخون، من که مجبورت نکردم. ولی خب بازم میخوام ادامه بدم، بخونی یا نخونی بقیه متن رو هم به خودت بستگی داره. داشتم میگفتم، شاید با خودت فکر کرده باشی که اگه فقط روزی نیم ساعت از وقتت رو روی کاری بذاری آخر سال یه چیزی حدود ۱۸۲/۵ ساعت میشه(بخاطر این میگم حدودا چون ممکنه یک سال کبیسه باشه).
بعد چرا دارم اینو میگم؟
