اگر شما هم مثل من یکی از دنبال کنندگان محسن چاوشی باشید احتمالا تا الان از درگیری لفظی محسن با همسر ابی با خبر شدید که سر وصدای زیادی هم در فضای مجازی به پا کرد.
همه هم اینو میدونیم که اول همسر ابی این مشاجره رو شروع کرد و با توهین با چاوشی باعث برانگیخته شدن واکنش این شخص شد ، واکنشی که چاوشی اعلام کرد نه به خاطر شخص خود بلکه به حرمت شب قدر و شهادت امیر مومنان علی علیه السلام بود.
در این گیر و دار من هم مثله خیلی از هوادارهای جناب چاوشی به پیج مهشید در اینستاگرام رفتم و یک سری به قسمت کامنت های مربوط به پست جنجال بر انگیزش زدم، و در اون بین به کامنت هایی از جانب طرفداران ابی بر خوردم که برام مسئله جدیدی را مطرح کرد، اکثر این کامنت ها یک محتوا داشت که اگر چاوشی خواننده بود کنسرت برگزار میکرد! تا مردم صدای حقیقی او را بشنوند.
راستش در وهله اول من جبهه گرفتم اما کمی بیشتر که این کامنت ها در ذهنم مزه مزه شد به مسائل خیلی جالبی رسیدم، واقعیت اینکه اصلا به نظر نمیرسد که چاوشی حتی در ذهن خودش، خودش را یک خواننده به حساب بیاورد و فعالیت های اخیر او هم گواه بسیار قوی بر این مدعی هستند.
اگر چاوشی خواننده نیست پس الان او چه نقشی میکند؟ سوال خوبی است برای پاسخ به این سوال بیاید با هم به آینده سفر کنیم آینده ای که احتمالا کودکان در دنیایی بهتر سر کلاس های رنگی تر مشغول خواندن کتاب های ادبیاتشان هستند و امروز در این جلسه به مبحث ادیبان دهه نود رسیدند در این بخش از کتاب من فکر میکنم به سه شاعر حداقل اشاره شده که یکی از آنها به شدت از بقیه ادیبان هم دوره خودش متمایز تر بوده ، فکر کنم تا اینجای کار ذهن من را خوانده باشید اما رو خوانی از کتاب کودکان آینده هم جذابیت های خاص خودش رو داره :
محسن چاوشی موسیقی دان و شاعر عارف مسلک دهه نود بوده است که علاقه خاصی به شخصیت مولوی داشته و پس از چندین سال کار و اهنگ سازی بر روی اشعار او حسابی با شخصیت مولوی و سایر بزرگان ادبیات پارسی عجین شده و پس از تکامل وافی به راه اساتید خود ادامه داده و شعرهایی سروده که اغلب آهنگ و وزن آنها با صدا و آهنگسازی خود او بر مردم روشن گشته است.
امیدوارم تا اینجای کار منظورم را گرفته باشید، محسن میخواهد از او به عنوان یک شخصیت خیلی برجسته تر یاد شود تا یک خواننده که خرج زندگی خودش را از راه کنسرت و کارهای بیزنسی در می آورد بگزارید منظورم را با یک مثال واضح تر کنم شما شهریاری را فرض کنید که شعرهای خود را با آواز دلنشین به گوش مردم میرسانده! تا اینجای کار خیلی هم خوب و حق مطلب شعرهایش هم به خوبی ادا میشده ، اما الحق و الانصاف چقدر ناجور می شد اگر شهریار خوش صدا را در کنسرت هایی می دیدیم که جنبه بیزنسی آنها عجیب به چشم می خورد، چقدر بد بود اگر عکس شهریار روی استیج در حالی که نوپرداز با یک دایره او را واضح تر از بقیه نشان میدهد و هوادارها سر مست برایش جیغ و داد میکردند می دیدیم، محسن هم برای نسل آینده کاملا همین مثل را دارد.
البته این عقیده و پاسخ شخصی خودم برای این سوال بود، و از طرفی هم کنجکاوی جالبی در آینده، امیدوارم که برای شما هم همینطور بوده باشه و ممنونم که مخاطب این پست بودید و براش وقت گذاشتید.
