بی‌شک شجاع، کنعانی و انصاری از خوب‌های پرسپولیس امسال بودند اما هیچ‌یک نتوانسته‌اند در ردای فرماندهی عمل کنند که کمربند دفاعی تیم را سفت نگاه دارد. هیچ‌یک به‌قدری تجربه ندارند که چشمه‌ای از مثل معروف «دود از کنده بلند می‌شود» را در مستطیل سبز مسابقه نشان دهند؛ کارهایی که در تخصص سیدجلال بود.
پرسپولیس یکی از مهم‌ترین پیروزی‌های فصل را برابر پیکان به چنگ آورد تا از یک بحران مقطعی به‌موقع خارج شود. ارتش سرخ به ۲۱۰ دقیقه گل‌نزدن در لیگ خاتمه بخشیدند و به جبران شکست برابر سه مدعی قهرمانی لیگ در نیمه آسان نیم فصلشان دلگرم‌تر شدند ولی در آزمون دفاعی با سربلندی کامل بیرون نیامدند. علیرضا بیرانوند برابر خودروسازانی که برترین خط آتش مسابقات را در اختیار دارند، تاب نیاورد تا در 6 نمایش نخستش در فصل جاری تنها دو کلین شیت ثبت کرده باشد.
مانند استقلال استراماچونی، پرسپولیس کالدرون نیز برای شکل‌گیری نیاز به زمان دارد. همچنین برای خروج از زیر سایه برانکو. با این حال، هضم اینکه چگونه خط دفاعی که تحت هدایت برانکو صلب‌تر از صخره به توپ‌هایی که به سویش می‌آمد واکنش نشان می‌داد، در دوران پسابرانکو تا این اندازه متزلزل ظاهر می‌شود، بسیار سخت است. مدافعان همان مدافعان هستند. تازه این جعبه ابزار دفاعی با خرید حسین کنعانی‌زادگان ملی‌پوش پرمهره‌تر نیز شده است اما اگر به ترکیب اصلی نگاه کنیم، به یک تغییر اثرگذار میان خط دفاع منتخب برانکو و کالدرون پی می‌بریم؛ به جای خالی سیدجلال حسینی.
نه اینکه سایر دفاع وسط‌های حال حاضر سرخ‌ها در حد ترکیب اصلی نباشند. اتفاقاً برعکس؛ قلدری شجاع خلیل‌زاده و ذکاوت محمد انصاری قوت قلب هواداران سرخ‌دل است. حتی کنعانی‌زادگانی که هنگام بازگشت به جمع سرخ‌پوشان با سیلابی از انتقادات فنی روبه‌رو شد، پاسخ تمام دودلی‌ها را با عملکرد قابل تحسینش داد. بی‌شک شجاع، کنعانی و انصاری از خوب‌های پرسپولیس امسال بودند اما هیچ‌یک نتوانسته‌اند در ردای فرماندهی عمل کنند که کمربند دفاعی تیم را سفت نگاه دارد. هیچ‌یک به‌قدری تجربه ندارند که چشمه‌ای از مثل معروف «دود از کنده بلند می‌شود» را در مستطیل سبز مسابقه نشان دهند؛ کارهایی که در تخصص سیدجلال بود. با خروج کاپیتان اول از ترکیب قرمزها، برخی از وظایف وی روی زمین ماندند و کسی نتوانسته عهده‌دار آنها شود. سرمربی آرژانتینی پس از مصدومیت سیدجلال پیش از هفته سوم لیگ، دیگر هرگز به وی بازی نداده بود. گرچه در دقایق پایانی دیدار برابر پیکان که تیمش به سختی از رقیب سختکوش پیش افتاد و به یک نیروی دفاعی تازه‌نفس نیاز داشت، به سوپرمن خود روی آورد تا این طلسم شکسته شود اما حتی در دو دیدار اخیر لیگ که نمی‌توانست از حضور شجاع بهره چندانی ببرد، محمد انصاری را به عنوان مسن‌ترین بازیکن در ترکیب ثابت به کار برد. دلیلش هم همان سن سیدجلال بود. کالدرون از میکروفن‌ها پنهان نکرد که انتظارش از یک مدافع ۳۶ساله که نقاهت خود را سپری می‌کند، تلاشی دوچندان نسبت به سایرین است. فرمول‌های فکری سرمربی سرخ‌ها قابل احترام است اما این سؤال را پاک نمی‌کند که مگر کاپیتان حسینی با یک مصدومیت جزیی تا چه اندازه از سطح پارسال خود فاصله گرفته؟ روی سه پرده از گل‌های خورده پرسپولیس در هفته‌های اخیر ذره‌بین می‌گذاریم؛ در مقابل سپاهان، خلیل‌زاده با یک چرخش محمد محبی ۲۰ساله فریب خورد و نبرد تن‌به‌تن را به وی باخت تا زمینه گلزنی وی را فراهم سازد. در مشهد، حسین کنعانی از یارگیری فرشاد فرجی غافل شد تا در دقایق زخمی کت به تن یحیی گل‌محمدی برود. عصر یکشنبه نیز احمد نوراللهی با یک خطای مبتدیانه ضربه ایستگاهی به پیکان داد که سعید واسعی از آن یک ابرگل ساخت. روی هر سه گل، جای خالی یک فرد با قدرت فرماندهی و تجربه غنی حس می‌شود. شاید خود کالدرون هم این موضوع را لمس کرده باشد و کم‌کم به فکر باز کردن جایی برای بازگشت حلقه گمشده صخره دفاعی سابقاً رسوخ‌ناپذیر سرخ‌ها باشد؛ به فکر بازگرداندن سوپرمن به شهری که دل مردمش برای آن تنگ شده است.
