خواستم بنویسم ابرهای سیاه نژادپرستی دوباره فوتبال ایتالیا را احاطه کرده‌اند؛ ولی دیدم که گاهی سفید می‌تواند تداعی دقیق‌تری از زشتی و پلیدی باشد؛ به گونه‌ای که زیبنده است سفید را به‌جای سیاه شوم بپنداریم.
اینکه شخصی در یک ورزشگاه به‌واسطه رنگ پوستش مورد توهین و تمسخر قرارگیرد، حتی با حرارت کری‌های ورزشی متداول توجیه‌پذیر نیست؛ ولی متأسفانه چنین رخدادی مرتباً در سرزمینی که همۀ رنگ‌ها را برای آرایش خود گرد هم آورده است، تکرار می‌شود. شب بکشنبه نیز سری‌آ شاهد رژه تلخ ابر سفید شوم نژادپرستی بود.
دیدار دو تیم آتالانتا و فیورنتینا قرار نبود جنجالی‌ترین پرده از هفتۀ اخیر لیگ ایتالیا باشد. آتالانتا به نمایش‌های تحسین‌برانگیز سال قبل خود ادامه داده‌است؛ ولی فعلاً درکورس قهرمانی قرار ندارد. لا ویولا هم به‌شکل غیرمنتظره‌ای فانوس به‌دست گرفته و هوادارانش را نگران سقوط به دستۀ پایین‌تر پس از 16سال نموده‌است. با وجود اینها، این تقابل معمولی در دقایق واپسین نیمۀ اول خبرساز شد؛ هنگامی‌که دالبرت، مدافع چپ سیه‌چرده تیم میهمان با شعارهای نژادپرستانه هواداران آتالانتا مواجه شد. در پی این شعارها، دانیله اورساتو، قاضی مشهور ایتالیایی، از قوانین جدید فیفا استفاده‌کرد و بدون تعارف بازی را برای چند دقیقه متوقف‌کرد.
توهین‌هایی که رنگی به تیرگی سفید داشتند، به‌سرعت به تیتر یک فوتبال ایتالیا بدل‌شدند. هرچند وینچنزو مونتلا و جیان‌پیرو گاسپرینی، سرمربی‌های دو طرف، پس از بازی گفتند که این شعارها را نشنیدند، جیانی اینفانتینو فریادهای آلوده را از ورزشگاه انیو تاردینی شنید. رئیس فیفا خیلی زود واکنش خود را به همین سه دقیقه ظلمانی نشان‌داد و بی‌پرده از وضع وخیم نژادپرستی در فوتبال ایتالیا گفت و خواستار برخورد قاطع با زیرپا گذارندگان فرهنگ تماشاگری شد.
باشگاه آتالانتا که امسال با نخستین حضور تاریخش در لیگ قهرمانان اروپا می‌تواند اعتبار خود را در سطح جهانی بالا ببرد نیز در این زمینه سابقه خوبی ندارد؛ از پرتاب تمسخرآمیز موز برای نایجل دی‌یونگ و کوین کنستانت تا توهین به میکی باتشوایی در لیگ اروپا.
حتی در فصل جدید، دالبرت نخستین قربانی آفت رنگ‌پرستی نبود. پیش‌تر، روملو لوکاکوی تازه‌وارد مورد حملۀ نژادی هواداران کالیاری قرارگرفت.
فرانک کسیه، هافبک میلان نیز در ورونا شعارهای غیراخلاقی طرفداران هلاس را به‌جان خرید اما هیچ‌یک از این موارد تا به حال با جریمه از سوی نهادهای قضایی ورزشی ایتالیا روبه‌رو نشدند.
آنچه اینفانتینو را بر آن داشته است که لزوم محکومیت بدون واهمه تماشاگران خاطی را از فدراسیون فوتبال ایتالیا بخواهد این است که غبار نژادپرستی در فصل‌های قبل نیز روی سکوهای ایتالیایی نشسته بود.
اواخر فصل گذشته، اهانت طرفداران کالیاری به مویسه‌کین جنجال‌ساز شد. کوین-پرینس بواتنگ در حین یک بازی دوستانه شعارهای زشت را از سوی هواداران خودی شنید و در میانه دیدار، به‌شکل قهرآمیزی زمین را ترک‌کرد. ماریو بالوتلی نیز در 18سالگی در تورین این طعنه‌های بدرنگ را دریافت‌کرد. باشگاه آتالانتا که امسال با نخستین حضور تاریخش در لیگ قهرمانان اروپا می‌تواند اعتبار خود را در سطح جهانی بالا ببرد نیز در این زمینه سابقه خوبی ندارد؛ از پرتاب تمسخرآمیز موز برای نایجل دی‌یونگ و کوین کنستانت تا توهین به میکی باتشوایی در لیگ اروپا.
برخلاف کشورهایی نظیر فرانسه، آلمان و انگلیس که حضور بازیکنان سیاه‌پوست متعدد در تیم‌ملی آنها، نژادها و رنگ‌های گوناگون را زیر پرچم سبز فوتبال به یکدیگر نزدیک کرده‌است، هنوز سیاه‌پوستانی نظیر ماریو بالوتلی، آنجلو اوگبونا و مویسه کین در سطوح بالای فوتبال ایتالیا پرشمار نبوده‌اند اما بازیکنان خارجی باکیفیت زیادی از نژادها و تبارهای گوناگون در سری‌آ فعالیت می‌کنند.
لذا، حمایت از نژادهای مختلف و وضع قوانین سفت‌وسخت جهت پایان‌بخشیدن به بحران سفیدوسیاه نه‌تنها برای فوتبال ایتالیا، بلکه برای اعتبار آنها در سطح جهانی از اولویت بالایی برخوردار است.
