روسپیگری منجر به استثمار زنان و گاهی مردان میشه و لذا شکی در ظالمانه و غیرانسانی بودن روابط حاکم بر اون نیست اما موضوع روسپیگری فراتر از صدور احکامی در مدح یا ذم اون هست. در اقدام به روسپیگری وجود نوعی اجبار به تأمین نیازهای حداقل مادی و مالی و به‌طورکلی اساسی وجود داره. درواقع اصولاً برای کسانی که رابطه غیرمتعارف جنسی بدون انتظار مالی دارند کاربرد روسپی صحیح نیست و مطابق تعریف این گروه تن‌فروش نیستند. شواهد نشون می‌ده بیش از 50 درصد زنان تن‌فروش تحت فشارهای مالی، به خاطر عدم توانایی در تأمین معاش و نبود حمایت‌های انسانی اقدام به این عمل می‌کنند. به‌ویژه اونهایی که در محلات فقیرنشین هستند؛ و تنها 8 درصد به دلیل شهوت‌رانی و توسعه فساد در این شغل فعالیت دارند.
آن چیزی که در مورد روسپیگری اهمیت داره اینه که دیگه یک جرم انفرادی تلقی نمیشه بلکه تبدیل به یک جرم سازمان‌یافته شده که از طرق مختلف با ابزارهای مدرن ارتباطی در حد وسیع برای پاسخگویی برای تقاضای بازار فحشا سازمان‌دهی میشه. صنعت روسپیگری حداقل شامل این دسته از افراد است: روسپیان، مراجعین، سردستگان، باج خورها، مامان‌ها، ژتون فروش‌ها، کارگران فاحشه‌خانه‌ها، دلالان، دایه‌ها، فرزندان روسپی‌ها، نزول‌خورها، فروشندگان مواد مخدر، معتادان، هم‌جنس‌بازان و مردان بدکاره، واسطه‌ها و تجار فحشا
مهم‌ترین تفاوت زنان روسپی با دیگر زنان در اینه که در وضع اضطراری ناشی از فقر و نابرابری وارد بازار تن‌فروشی میشن تا خودشون ویا خانواده‌هایشان را از وضعیت اسف‌بار برهانند. به‌طور متوسط درآمد این حرفه از بسیاری از حرفه‌های ممکن برای این زنان بیشتر است. درواقع فحشا یک استراتژی فعال در مقابله با فقر است. هرچند در باور ما روسپی به خودش و کرامت انسانیش لطمه میزنه و حتی موجب سست شدن بنیان خانواده‌ها میشه اما مجرم نیست و نیاز به بازپروری و اصلاح داره نه برخورد کیفری. بنابراین نگاه جرم انگارانه باید به سمت دسته‌ای باشد که زمینه را برای روسپیگری فراهم می‌کنند مثل واسطه‌ها.
به رقم تلاش ایران برای مبارزه با فحشا به دلیل نبود آموزش دقیق و فرهنگ‌سازی و همچنین مشکلات مالی و اقتصادی، آمار پدیده روسپیگری روزبه‌روز در حال افزایشه. در حال حاضر ما از یک عدم سازمان‌دهی ارتباطات جنسی در جامعه رنج می‌کشیم به صورتی که عملاً دولت و سیستم‌های بهداشتی جامعه قادر به اداره‌ی این ارتباطات که در لایه‌های پنهان جامعه که به‌صورت جدی جاری ست نمی‌باشند. اختلاط بحث‌های مذهبی- دینی و سیاسی در این حوزه موجب ایجاد آمار نادقیق از وضعیت روسپیگری در ایران که شامل روسپیگری کودکان، قاچاق جنسی، برده‌داری و بهره‌کشی جنسی هم میشه؛ که بیشتر منطبق بر موضع مصلحان اجتماعی ست تا نظرات و پژوهش‌های علمی و آماری دقیق. از ظرفی با پایین اومدن سن فحشا احتمال اینکه افراد بیشتری به‌اجبار وارد این صنعت بشن و بیشتر مورد خشونت قرار بگیرند وجود داره. به‌طورکلی گسترش فحشا به این معنی ست که نظام رفاهی فاقد کارایی لازم برای حمایت اجتماعی اقتصادی از زنان و دختران نیازمند هست.
