تمام کارهایی که انجام میدیم رو میشه در یکی از این دو دسته قرار داد:
۱ - اول لذتش رو میبریم و بعدا هزینه اش رو پرداخت میکنیم
۲ - اول هزینه‌اش رو پرداخت میکنیم تا بعدا لذتش رو ببریم
مثال میزنم، الان روی بیزنس خودت کار میکنی، تا دیر وقت کار میکنی، از جیب خرج میکنی تا در آینده لذتش رو ببری. یا اینکه الان دراگ مصرف میکنی، لذتش رو میبری ولی در آینده هزینه‌اش رو پرداخت میکنی.
این هزینه میتونه حالت های زیادی داشته باشه، میتونه از جنس سلامتی باشه، میتونه پول باشه، میتونه روابط عاطفی باشه یا حتی مفاهیم عرفانی. و مفهوم لذتی که به بدست میآوریم هم ممکنه صورت های مختلفی داشته باشه، که بسته به افراد مختلف ممکنه فرق کنه ولی عموما در قالب ترشح هورمون های سروتونین، دوپامین و اوکسیتوسین توسط مغز ادراک میشه.
در واقع ما انسان ها ماشین تبدیل زمان به چیزهای معنادار هستیم. زمان حال، گذرا و در حال فرار در واقع واحد پایه‌ای هست که ما خرج میکنیم تا بتونیم رفتارهای ۱ یا ۲ انجام بدیم.
با یه میانگین گیری ساده مجموع رفتارهای میشه نتیجه گرفت که افراد در آینده به کجا خواهند رسید. کسی که هر روز داره بدهی میتراشه برا خودش، قطعا هر روز فقیر تر خواهد شد. یا بالعکس کسی هر روز داره پس انداز میکنه، قطعا توانمند خواهد شد.
تاکید میکنم که این کار قضاوت نیست، یه محاسبه ی منطقی دقیق و ساده است.
