منظور همون چک کردن فیدهای شبکه های مجازی هست.
این اعتیاد در دسته بندی دوپامینی قرار میگیره، مثل شرط بندی، دراگ، گیمینگ، موزیک، الکل، پورن و ...
ولی خیلی بی گناه به نظر میرسه و ظاهرا مثل اونا نیست. ولی در واقع همون مکانیزم عه و همون چرخه.
بر خلاف دراگ و الکل که یه متریالی وارد بدن تا تریگر کنه تولید هورمون های لذت بخش رو،
اینجا چیزی وارد بدن نمیشه تا چرخه ی جایزه دهی فعال کنه. اینجا رندوم-نس هست که تریگر میکنه آزاد شدن دوپامین رو.
وقتی برای کبوتر ها در بازه ی زمانی معینی غذا بریزیم، مثلا سه بار در روز، اونا در همون بازه های زمانی مشخص شده میان چک میکنن که غذا هست یا نه، به همون تعداد ۳ بار در روز.
ولی وقتی بازه‌ی غذا دادن الگوی مشخصی نداشته باشه، کبوترها هر وقت بتونن میان چک میکنن، شاید غذا اومده باشه. ۱۰ بار روز - ۲۰ بار در روز هر چندتا که بشه.
توی فید شبکه های اجتماعی هم همین اتفاق میوفته، هر بار چک میکنیم،ممکنه یه چیزه جذاب توش باشه برامون که در واقع همون جایزه ( غذای کبوتر ) هست. ولی در عین معلوم نیست کی رخ میده، پس بی نهایت بار چک میکنیم، دائما و دائما به امید اینکه یه چیزه جذاب پیدا بشه.
البته همین مهفوم رندومنس توی شرط بندی هم هست عینا، چون قابل پیش بینی نیست و ممکنه جایزه بگیریم، جذابه.
این مفهوم رو در سررمایه گذاری کوتاه مدت هم میشه دید، مثل رمز ارز ها، دائما تغییر میکنن، مثبت و منفی مداوم، که خودش المان رندومنس رو پدید میاره، و افراد اگه پول بکارن ممکنه بره بالا ( جایزه ) بگیرن، یا بیاد پایین ( تنبیه بشن ).
حالا خب که چی؟ لذت میبریم دیگه؟ به هر روشی، مهم لذت بردنه!
- مخالفت میکنم، درسته این سبک رفتارها لذت بخشه ولی چیزی که نگران کنندس اینه که بعد از یه مدت اختیار ازت گرفته میشه، ورود به این عرصه با انتخاب خودته ولی خروجش نه، حتی با انتخاب خودت دیگه نمیتونی بیای بیرون.
راه خروج این شکلیه که:
توی شرط بندی و رمز ارز پول تموم میشه،
توی فید سوشیال مدیا و گیمینگ، وقت تموم میشه،
توی دراگ و الکل، سلامتی تموم میشه.
و این اتفاق بدیه. این همه آدم تکرار کردن این راه رو، چرا دوباره همین کارو تکرار کنیم؟
پست بعدی باز میکنم چرا این مسیر محکوم به نابودی میکنه آدم رو.
