بر مبنای تحقیقاتی ؛ افراد دارای عمر طولانی؛ ویژگی های مشترکی با یکدیگر دارند. آنها تمایل زیادی دارند تا با مردم اطراف خود ارتباط برقرار کرده و به آنها کمک می کنند.
چندسال گذشته، مجله نیویورک تایمز تحقیقاتی در مورد علت طول عمر منتشر نمود. عنوان مقاله این بود : “جزیره ای که مردم فراموش می کنند در آن بمیرند” . پیشنهاد می کنم آن را در این آدرس بخوانید. به شخصه از آن لذت بردم .
این تحقیق نشان داد افراد دارای عمر طولانی؛ ویژگی های مشترکی با یکدیگر دارند. آنها سبک زندگی سالمی داشته، و تمایل زیادی دارند تا با مردم اطراف خود ارتباط برقرار کنند. به دیدار همسایگان می روند، تجربیات خود را در اختیار دیگران قرا می دهند و سنت ها را به فرزندانشان منتقل می کنند.
به عبارت دیگر، آنها به دنیای اطراف خود کمک می کنند.
یکی از نکته های جالب اشاره شده در مقاله منتشر شده این بود که افراد با بالا رفتن سن، تمایل بیشتری به مصرف گرایی پیدا می کنند و تمایل آنها برای تولید به کمترین میزان خواهد رسید. صراحتاً باید گفت:
ساده‌ترین راه برای داشتن یک زندگی کوتاه و بی‌اهمیت این است که به جای مشارکت با دنیای اطراف؛ فقط یک مصرف کننده باشید.
همچنین، افرادی که در کمک به جهان اطرافشان ثابت قدم هستند، معمولا کسانی هستند که به زندگی ادامه می دهند. پیام مقاله واضح بود. افرادی که به جامعه ی خود کمک می کنند بیشتر عمر می کنند.
اما چطور ممکن است این نتیجه درست باشد؟ و ما چگونه می توانیم آن را در زندگی خود اعمال کنیم؟
اسیران جنگی که توانسته‌اند از بی رحمانه‌ترین شرایط جان سالم به در ببرند، اغلب ادعا می‌کنند که یکی از مهم‌ترین عوامل بقا، غذا یا آب نیست، بلکه احساس سربلندی و عزت نفس است. به عبارت دیگر، تنها چیزی که برخی از انسانها را در بدترین شرایط زنده نگه می دارد، این باور است که آنها لایق زنده بودن هستند.
اگر این باور در زندگی روزمره نیز اعمال شود، طول عمر بالای انسان ها در جوامعی که میزان مشارکت افراد در دنیای اطرافشان بیشتر است منطقی خواهد بود.
به عنوان مثال بیایید فرهنگی را در نظر بگیریم که در آن دید و بازدیدهای شبانه با همسایگان و فامیل، امری رایج است. اگر شما نیز یکی از حاضرین جلسه باشید؛ با شروع یک مکالمه دونفره، یا در بحث مشارکت کنید و یا مانند یک آدم منزوی، گوشه ای ساکت می نشینید.
مشارکت در یک گفتگو، هرچقدر که ساده باشد، حس ارزشمند بودن را در شما زنده خواهد کرد. وقتی این مشارکت‌های هرچند کوچک طی سال ها جمع شود، درک خواهید کرد : "چرا در جوامعی که فرهنگ مشارکت در آن رایج است افراد حس ارزشمندی بالایی نسبت به خود دارند"
شما مسیر زندگی دیگران را با کمک هایتان و آنچه خلق می کنید تغییر خواهید داد. وقتی صحبت می کنید ، می نویسید یا عملی انجام می دهید ، بر آدم های اطراف خود تأثیر می گذارید. وقتی چیزی به دنیا اضافه می کنید، پس مهم هستید. بنابراین عمل خلق کردن، احساس ارزشمندی را در شما افزایش می دهد.
توجه به این نکته مهم است ولی اغلب تحت تاثیر دنیای مجازی، به فراموشی سپرده می شود. در عصر اینترنت ما به جای مشارکت، زمان خود را با مصرف کردن سپری می کنیم. ما با وجود گوشی های هوشمند، شبکه های اجتماعی و وبسایت ها؛ بیشتر زمان ما خود را صرف آنچه که شخص دیگری خلق کرده است می کنیم. اینگونه دیگر مجالی برای پیگیری ایده های خود و یا مشارکت در دنیای اطراف خود نخواهیم داشت.
نتیجه این است که احساس ارزشمندی در ما به آرامی کاهش می یابد و همزمان با آن، معنای زندگی سالم و شاد نیز برای ما کمرنگ خواهد شد.
وقتی از مشارکت خود دست بکشید، شروع به مردن می کنید.النور روزولت
اگر به دنبال ایجاد تغییری در زندگی خود هستید، تحقیقی که به آن اشاره شد تلنگر خوبی برای شما خواهد بود. چون حالا می دانید: معنای زندگی در خلق کردن و کمک به دنیای اطرافمان است. گزینه هایی که بخشی اساسی از یک زندگی سالم و شاد هستند.
طول عمر دست شما نیست، اما تعیین میزان کیفیت آن به عهده شما است. برای مشارکت در دنیای اطراف؛ نیاز به انجام کارهای بزرگ و پُر زحمت نخواهید داشت.کافی است به جای خرید یک وعده غذا، غذایی بپزید. به جای تماشای یک بازی، بازی کنید. به جای خواندن یک پاراگراف بنویسید.
اغلب اوقات ما زندگی خود را به جای شکل دادن به دنیا، صرف بازدید از آن می کنیم.
مانند یک ماجراجو، یک مخترع، یک کارآفرین یا یک هنرمند باشید. به جای اینکه به ایده های دیگران واکنش نشان دهید، ایده های خود را مطرح کنید. در زندگی؛ یک شرکت کننده فعال باشید و به دنیای اطراف خود چیزی بیافزایید. مشارکت و خلق کردن نه اینکه فقط به شما احساس زنده بودن بدهد، بلکه شما را زنده نگه می دارد.
منبع: jamesclear.com
