ما یک دنیای دیجیتال داریم و یک دنیای واقعی! بخشی از این دنیای دیجیتال بلاکچین ها و یک بخشی از این بلاکچین ها قراردادهای هوشمند هستند. این قراردادهای هوشمند میتوانند در زمینه های مختلف به ما کمک زیادی کرده و خیلی از مشکلات را حل کنند. اما به این شرط که به بلاکچین خودشان محدود نباشند. برای اینکه محدودیت نباشد، قراردادهای هوشمند با دنیای واقعی و دنیای بیرون از آن بلاکچین هم باید بتوانند در ارتباط باشند. این ارتباط به کمک اوراکل ها که پلی هستند بین دنیای دیجیتال و دنیای واقعی اتفاق می‌افتد. برای مثال در پروژه های دیفای که قبلا راجع به آنها صحبت کردیم، آنهایی که در حوزه گرفتن و دادن وام بودند نیاز دارند که حتما قرارداد هوشمندشان به یک جایی متصل باشد و از یک جایی بتواند قیمت رمزارزهای مختلف را بخواند که این اتفاق به کمک اوراکل ها می‌افتد.
اگر بخواهیم تقسیم‌بندی کنیم، بر اساس 3 پارامتر میتوانیم اوراکل ها را تقسیم کنیم. بر اساس منبعشان، جهت و بحث اعتماد.
منبع اوراکل ها میتواند سخت‌افزاری یا نرم‌افزاری باشد. نرم‌افزاری یعنی اینکه در سطح وب از وب‌سایت‌های مختلف و جاهای مختلف اطلاعات را جستجو میکنند و برای قراردادهای هوشمند می‌آورند. به این دسته اوراکل های نرم‌افزاری میگویند که یکی از دیتاهایی که برای قراردادهای هوشمند می‌آورند همان بحث قیمت هاست. اما اوراکل سخت افزاری چه میتواند باشد؟ خیلی از سنسورها هستند که ما میتوانیم از اطلاعاتشان برای قراردادهای هوشمند استفاده کنیم. به عنوان مثال در بحث زنجیره تامین فرض کنید که کامیونی قرار است به یک مقصدی برسد و یک جی‌پی‌اس روی آن است. داده جی‌پی‌اس میتواند خوانده و برای قرارداد هوشمند ارسال بشود. و یک اتفاقی در اون قرارداد بیوفتد. یا بحث کانتینرهایی که دمایشان در طی پروسه انتقال مخصوصا در موادغذایی یا مواددارویی خیلی مهم است. میتواند دمای آن سنسور را به صورت مرتب برای قرارداد هوشمند ارسال کند که اگر مثلا یک جا دما بالاتر از میزان مجاز رفت یک اتفاقی در ادامه‌اش بیوفتد.
اما از نظر جهت بعضی از اوراکل ها اطلاعات را از دنیای بیرون به سمت بلاکچین و قراردادهای هوشمند میبرند. چیزی که بیشتر رایج است این است که اطلاعات از دنیای بیرون داخل قراردادهای هوشمند می‌آیند و یکسری اتفاقات می‌افتد. اما بعضی وقت‌ها هم یکسری اطلاعات از داخل قرارداد هوشمند به دنیای بیرونی ارسال میشوند که مهمترین کاربرد آن بحث قفل‌های هوشمند است.
بحث اعتماد هم به متمرکز یا غیرمتمرکز بودن اوراکل ها برمیگردد. اوراکل متمرکز توسط یک نهادی کنترل میشود و یک نقطه شکست واحد ایجاد میکند. اوراکل های غیرمتمرکز از چند اوراکل مختلف در چند سازمان مختلف اطلاعات را میخوانند و به این شکل بحث تمرکز بین چند جای مختلف توزیع میشود.
خود اوراکل‌ها منبع داده نیستند. اوراکل‌ها یک لایه ای هستند که اطلاعات را جستجو میکنند، تایید میکنند و وقتی تایید شد برای قراردادهای هوشمند ارسال میکنند. یک چالش بزرگ هم وجود دارد! آن چالش این است که اگر یک اوراکلی دچار مشکل بشود یا به خطر بیوفتد همه قراردادهای هوشمند دچار مشکل میشوند. بزرگترین پروژه فعال در حوزه اوراکل ها، پروژه چین‌لینک با توکن لینک است که مارکت‌کپ آن به نسبت سایر پروژه‌های اوراکل خیلی بالاتر است. به جز آن پروژه‌هایی مثل آگر، بند و دیا هم در این حوزه فعال هستند. یک نکته هم راجع به چین‌لینک بگویم! چین‌لینک رو اتریوم است. راجع به کارمزدهای بالا و مشکل مقیاس‌پذیری اتریوم قطعا میدانید. هر چقدر حوزه دیفای و بحث قراردادهای هوشمند بیشتر توسعه پیدا کند، نیاز به اوراکل‌ها بیشتر میشود. و تعداد درخواست‌هایی که قرار است ارسال بشوند بالاتر میروند. مشکل بالا بودن کارمزدها اذیت کننده است و تمرکز پروژه بند بیشتر رو این است که بتواند کارمزد تراکنش ها را پایین بیاورد که میتواند یک مزیت رقابتی برای پروژه بند باشد.
