کوله‌پشتی‌ها و چمدان‌هایمان را پر از وسایل می‌کنیم و با یک برنامه از پیش تعیین شده راهی مقصد می‌شویم. قیافه ما از صد قدمی داد می‌زند که در این شهر و دیار غریبه‌ایم. شلوارهای گشاد، کفش ورزشی، دوربین، کوله‌پشتی، کلاه و عینک آفتابی همگی از ما یک توریست تمام‌عیار می‌سازد. شبیه همان‌هایی که در این فصل بیشتر به کشورمان سر می‌زنند. اما تا حالا به این فکر کرده‌اید که درک ما از یک مقصد گردشگری با تجربه ساکنان آن مکان چقدر متفاوت است؟ ساکنان آن از چه جاهایی و چه چیزهایی در دیارشان لذت می‌برند که شاید ما آن‌ها را از دست بدهیم. شاید با خود بگویید به بازار محلی خواهم رفت و در یک رستوران غذای محلی سفارش خواهم داد و احتمالاً با لباس محلی هم عکس یادگاری خواهم گرفت. همه این‌ها جذاب است اما اگر سفری پربارتر می‌خواهید شاید نکات زیر از سفرهای بعدی شما تجربه متفاوتی بسازد.
دوربین مهم‌ترین وجه تمایز مسافران با مردم محلی است. همه ما دوست داریم از مکانی که برای رسیدن به آن حسابی هزینه کرده‌ایم، تصاویری ثبت کنیم. اما بیشتر اوقات در این کار اغراق می‌کنیم. عادت کرده‌ایم به‌جای تجربه فضاهای تازه، همه آن‌ها را از لنز دوربین ببینیم و فرصت آرام قدم زدن، شنیدن صداها و ارتباط بیشتر با محلی‌ها را از دست بدهیم. گویی دوربین بین شما و مردم محلی فاصله انداخته است. پس شاید بهتر است در سفر بعدی دوربینمان را جا بگذارید یا اگر آن را به سفر می‌آورید بیشتر زمانتان را با عکاسی نگذرانید و دست‌کم در مواجه اول با یک فضا، کمی در آن قدم بزنید و بعد به فکر عکس یادگاری بیفتید.
هتل‌های فضاهای دلنشینی دارند. با وجود دریافت هزینه‌های هنگفت از مسافران بابت چند شب اقامت، بیشتر آن‌ها راحتی نسبتا بالایی دارند و قبل از رزرو نیز می‌توان نظرات مسافران قبلی را در سایت‌هایی نظیر TripAdvisor مشاهده کرد. با این حال اگر می‌خواهید مثل یک محلی زندگی کنید، هتل‌ها بین شما و محلی‌ها فاصله خواهند انداخت. پیشنهاد ما سکونت در یک خانه‌مسافر در دل محلات مسکونی محلی یا یک اقامتگاه بومگردی است. با سرویس‌های آنلاینی نظیر تریپین به راحتی می‌توانید در سراسر ایران ویلا، سوییت یا اقامتگاه بومگردی با قیمتی مناسب رزرو کنید. با این کار علاوه بر فراهم آوردن امکان حضور شما در کنار مردم محلی، می‌توانید ارتباط خوبی با میزبان خود به عنوان یک دوست جدید از میان محلی برقراری کنید و از او برای گشت و گذار راهنمایی بخواهید.
مسافرت بدون خودرو شخصی کاری دشوار به نظر می‌رسد. با این‌حال افراد زیادی با قطار و اتوبوس سفر می‌کنند. با وجود راحتی بالای خودرو شخصی، حضور شما در مقصد با خودرو ممکن است تجربه چندان خوشایندی برایتان نباشد.
استفاده از خودرو شخصی در شهرهایی نظیر اصفهان و شیراز ممکن است شما حسابی خسته و کلافه کند. علاوه بر آن، تجربه فضاهای شهری به‌صورت پیاده بسیار جذاب‌تر و به‌یادماندنی‌تر دیدن شهر از پنجره اتومبیل است. پس بهتر است آن را جایی پارک کنید و پیاده به کشف این دنیای جدید بپردازید. مشاهده ویترین‌ها، نشستن در فضاهای شهری و قدم زدن در بازار محلی تجربه‌ای است که نمی‌توان با خودرو آن را به‌دست آورد.
بیشتر ما هوس می‌کنیم با یک تیر چند نشان بزنیم. مثلاً اگر می‌خواهیم از تهران به شیراز برویم، یک روز را هم به اصفهان‌گردی می‌پردازیم. خب مشکلش کجاست؟ وقتمان کم است و جا برای دیدن زیاد. احتمالاً با یک برنامه‌ریزی خوب می‌توانیم به همه دیدنی‌های هر دو مقصد سر بزنیم. اما این سر زدن با حس زندگی در این شهرها متفاوت است. شاید بهتر است که بجای سر زدن‌های باعجله به چند شهر و داشتن لیست بلندبالا از جاهایی که قرار است ببینید، در جاهای کمتری بیشتر بمانید و کمی حس زندگی در آن را تجربه کنید.
خوشبختانه ایرانیان مردمانی مهمان‌نوازند و شما در بیشتر نقاط ایران احساس غریبی نخواهید کرد. یادتان باشد تمام دیالوگ‌های طول سفرتان بین شما و هم‌سفرانتان خلاصه نشود. با محلی‌ها حرف بزنید، از آن‌ها درباره جاهایی که در شهر و دیار خود دوست دارند و به آن سر می‌زنند بپرسید و منتظر پیشنهادهای جذاب و داستان‌های شنیدنی آن‌ها بمانید.
