الگوی منظم قلب و هماهنگی الکتریکی در ماهیچه های آن ممکن است در اثر عوامل گوناگون مختل شده و فیبریلاسیون قلب تغییر کند. در این حالت انقباضات قلبی نامتعادل شده و خون به درستی پمپ نمی شود و باعث کاهش فشار خون، کاهش اکسیژن خون، آسیب ماهیچه های قلب و در نهایت مرگ بیمار می شود. به همین دلیل در چنین شرایطی باید با استفاده از دستگاه الکتروشوک یا دفیبریلاتور، عملکرد قلب به حالت نرمال برگردد. الکتروشوک دستگاهی پرکاربرد در بخش های مختلف بیمارستان مانند اورژانس، اتاق عمل و مراقبت های ویژه است و نوع پرتابل آن در آمبولانس نیز مورد استفاده قرار می گیرد.
الکتروشوک
اجزای الکتروشوک:
منبع تغذیه: این دستگاه با برق شهری کار می کند اما لازم است عملکرد با باتری قابل شارژ نیز داشته باشد تا در صورت قطع برق یا در آمبولانس و هنگام انتقال بیمار بتوان از آن استفاده کرد.
باتری: باتری قابل شارژ دستگاه از نوع سرب و اسیدی یا نیکل- کادمیم است که نیکل- کادمیم کوچک تر بوده و لازم است چند عدد از این نوع استفاده شود تا ولتاژ مورد نیاز تامین گردد.
صفحه نمایش: این بخش دستگاه پارامترهای مختلف را نشان می دهد که عبارتند از انرژی مدنظر برای وارد شدن شوک، سیگنال قلب، ضربان قلب، وضعیت پروب ها و شارژ باتری.
صفحه کلید: به منظور انجام تنظیمات مورد نیاز و روشن و خاموش کردن دستگاه از این بخش استفاده می شود.
پروب ECG: به منظور سیگنال قلب از این بخش استفاده می شود و نشان می دهد که قلب به عملکرد نرمال برگشته است.
الکترودها: الکترودهای این دستگاه از نوع داخلی یا خارجی هستند. الکترودهای داخلی از نوع قاشقی هستند و در جراحی قلب باز استفاده می شوند. الکترودهای خارجی پدال دستی نیز نام دارند و دو نوع Apex و Sternum از آن ها موجود است که Apex در قسمت پایین قلب و Sternum در بالای قلب قرار می گیرد. الکترودهای خارجی نوع چسبی نیز دارند که بر روی پوست قفسه سینه در دو طرف قلب قرار داده می شوند.
