اکسیژن خون در شرایط نرمال بدن حدود 95 تا 97 درصد است. اما در اثر مشکلات و بیماری های مختلف دستگاه تنفسی مانند آسم شدید، سرطان ریه و انواع عفونت های ریوی، اکسیژن خون بیمار به سرعت کاهش پیدا می کند. این کاهش اکسیژن معمولا با علائمی مانند کبودی لب ها، تنگی نفس و درد قفسه سینه همراه است. در موارد شدید هیپوکسمی رخ می دهد که بسیار خطرناک است و در صورت عدم درمان، می تواند به مرگ بیمار نیز منجر شود. اکسیژن خون بیمار با استفاده از دستگاه پالس اکسیمتر اندازه گیری می شود. در صورتی که اکسیژن خون به 92 درصد یا کمتر کاهش پیدا کند لازم است به سرعت اکسیژن تراپی انجام شود. در این حالت از کپسول اکسیژن استفاده می شود.
کپسول اکسیژن به صورت یک استوانه از جنس فولاد یا آلومینیوم ساخته می شود. مقاومت کپسول های فولادی بالاتر است اما به دلیل وزن بالا و جابجایی سخت، کمتر مورد استفاده قرار می گیرند و کپسول های آلومینیومی طرفدار بیشتری دارند. این وسیله در حجم های 2.5، 5، 10، 20 و 40 لیتری ساخته می شود که بسته به نیاز بیمار و تجویز پزشک تهیه می شود. کپسول هایی که حجم کمتری دارند مناسب استفاده در منزل بوده و به دلیل جابجایی راحت به عنوان کپسول پرتابل استفاده می شوند. اما کپسول های با حجم بالا بیشتر مناسب استفاده در بیمارستان ها و مراکز درمانی هستند و در صورت لزوم با استفاده از ترالی مخصوص جابجا می شوند.
علاوه بر بخش استوانه ای دستگاه که با اکسیژن پر شده است، یک مانومتر نیز در قسمت خارجی آن وجود دارد که فشار اکسیژن را تنظیم کرده و در صورت لزوم رطوبت اکسیژن خروجی را افزایش می دهد. البته استفاده از اکسیژن مرطوب در طولانی مدت درست نیست زیرا می تواند باعث عفونت دستگاه تنفسی بیمار شود. اکسیژن خروجی به ماسک تنفسی یا نازال که بر روی صورت بیمار است منتقل شده و به سیستم تنفسی می رسد. لازم به ذکر است که کپسول اکسیژن ظرفیت محدودی دارد و باید پس از اتمام اکسیژن مجددا پر شود. به همین دلیل مناسب استفاده طولانی مدت یا برای بیمارانی که نیاز دائمی به اکسیژن دارند نمی باشد.
